Vrijdag 29 mei 2020

De schaduwen zijn al wat langer en het pad naast de Kleimeer ligt reeds in de schaduw… we zijn wat later vandaag! Gewapend met verrekijker en camera beginnen we toch welgezind aan onze wandeling. Al meteen trekken drie fel groengele vogeltjes in een kale boom onze aandacht: groenlingen.

Bij het hek van de rietopslag staan een vader en zoon ingespannen door de verrekijker te turen. “Zien jullie iets bijzonders?” vraag ik? “Jonge vosjes!” is het antwoord. We turen een tijdje mee, maar meer dan een paar spitste oren en een roodbruine schijn in het hoge gras krijgen we niet te zien. Volgende keer beter! We lopen de dijk op…

Aan de overkant van de brede sloot ligt de Kleimeer er vredig bij. Ook vandaag geen spoor van ganzen. Wij denken dat ze vertrokken zijn. Als hier een vossenfamilie zijn kostje bij mekaar jaagt, kan ik me voorstellen dat die ganzen het voor bekeken houden want er niets voor voelen om een vossenprooi te zijn!

Op het stuk langs de Nauertogt stappen we flink door en even later wandelen we weer op een grasdijk, aan de andere kant van het natuurgebied. Toen we begonnen met onze avondwandelingen, waren de bomen nog kaal. Nu is alles vol in blad. Wel is het groen nog lekker fris; straks, als het volop zomer is, verdoft het groen… Het jonge riet staat zwierig te wiegen in de wind.

Ter hoogte van het huis in de Kleimeer, waar het pad zowat op waterhoogte loopt en de grond altijd vochtig is, vinden we naast riet en ratelaar twee verschillende soorten orchideetjes. Rietorchis? Gevlekte orchis? Mei-orchis? Niet zó belangrijk… het zijn gewoon prachtige bloemen en het is altijd een feest om ze te vinden.

We lopen verder. Langzaam valt de avond, de zon verdwijnt achter de bomen. In het tegenlicht zien we duizenden insecten dansen. Diep verscholen in het riet horen we de roerdomp toeteren en de snor snorren. In het hoge gras langs het pad staat een klein tentje. Een oude, grijsbebaarde man zit te schrijven in zijn dagboek. Vannacht kampeert hij hier, in een piepklein enkeldaks tentje; morgen trekt hij verder. “Ik berokken hier niemand overlast,” zegt hij. Dat is waar. Over dat groepje jongelui die we eerder tegenkwamen, bij het bankje, op scootertjes en duidelijk geestverruimend bezig, denk ik heel anders.

Wat zou ik dat ook graag doen: spulletjes in de rugzak, tentje mee… Maar een rugzak dragen zit er niet meer in. Meerdaagse tochten lopen dus ook niet meer. Gelukkig is er genoeg te doen en te zien in de wereld, ook zonder dat je meerdaagse tochten met de rugzak loopt. Dat is nou iets dat ik het afgelopen jaar heb geleerd…