Als je de naam Wildrijk hoort, denk je misschien aan de titel van een dik boek met prachtige foto’s van leeuwen en tijgers. Dat zou ik althans doen. Echter, van leeuwen en tijgers geen spoor in het Wildrijk, een smalle reep bos van ong. 220 m breed en 800 m lang, gelegen in het rommelige Noord-Hollandse bollen- en campinglandschap aan de weg van Sint Maartensvlotbrug naar Sint Maartenszee.

Ooit waren er in het westen van de Zijperpolder meerdere bosrijke buitenplaatsen van rijke Amsterdamse kooplieden. Ook het Wildrijk is aangelegd als buitenplaats. Later, tijdens het graven van het Noordhollandsch Kanaal, werd veel bos gekapt door kamperende arbeiders. Enkele stukjes bos bleven gespaard. Zo ook het Wildrijk. In 1940 werd het door aankoop veiliggesteld. Het Wildrijk wordt nu beheerd door Landschap Noord-Holland. Tot voor kort mocht je er enkel in als je lid was van LNH, maar tegenwoordig is het bosje voor iedereen opengesteld van zonsopgang tot zonsondergang… (Bron: website LNH, Wildrijk)

Donderdag 30 april 2020

Wij parkeren op de ruime parking, die trouwens redelijk wel is gevuld, en lopen over het fietspad naar de (nieuwe) ingang van het Wildrijk. Daar worden we meteen geconfronteerd met het feit dat we leven en wandelen in tijden van corona…

Op zich blijkt het niet erg te zijn dat je zo ‘gestuurd’ wordt, (bijna) iedereen loopt dezelfde wandeling en daardoor heb je meestal het gevoel dat je alleen door het Wildrijk zwerft… (Je mist dan wel een goede bekende, die hier ook blijkt rond te lopen, zo verneem ik later. Helaas…)

Waarom ga je nou naar het Wildrijk, vraag je je misschien af. Welnu, rond 1 mei is de bodem van dit bos bedekt met wilde hyacinten. Door het uitlopende bladerdek der (voornamelijk) eiken valt een zacht gefilterd licht het bos in. De bodem kleurt op veel plaatsen lila-paars door de hyacinten. Tezamen een magische combinatie… Ik heb zomaar het vermoeden dat hier op andere momenten van het jaar veel minder aanloop is. Het bosje zal straks wel stikken van de muggen!

Veel valt er niet te zeggen over deze wandeling, de foto’s spreken voor zich. Wat vogels betreft: we zagen de grote bonte specht aan het werk, schaamteloos hakkend in het weerloze hout van een dode berk…

Wilde of boshyacint; waarschijnlijk zijn deze exemplaren al bastaards. In onze tuinen planten we de Spaanse hyacint en die ‘vervuilt’ onze inheemse boshyacint.

Koekoeksbloem

Weer thuisgekomen maak ik asperges klaar. Wat een feest… zeker als deze dis vergezeld gaat van een frisse riesling uit de Moezelstreek – een Piesporter Goldtröpfchen van Weingut Hoffmann-Simon! Als we op de bank zitten na te genieten, zien we grote wolkenmassa’s opbollen aan de horizon. Ik krijg een haast onbedwingbare neiging om nog een rondje Kleimeer te lopen. En zo geschiedt. Vrouwlief gaat gezellig mee.

Er staat een stevige wind en in de heen en weer zwiepende rietkragen is het opvallend stil… Er vliegen ook opvallend minder gakgakkende ganzenstellen over ons heen… Stilte voor de storm? De wolken in het zuidwesten bouwen zich op, de lucht wordt steeds dreigender, de zon gaat schuil achter het wolkendek.

We zien een valkje vliegen, hij zet zich op de punt van een dode tak. Rustig lopen we die kant uit, verrekijker en fototoestel paraat. Een jongeman, voorzien van een camera met flinke telelens, vervoegt ons. Hij klinkt zeer enthousiast: de valk die we hier in de boom zien zitten is namelijk een boomvalk, een soort die je in de Kleimeer niet verwacht. Je kunt hem herkennen aan zijn witte masker en zijn rode broek. Jaja, enig vogeljargon begint ons vertrouwd in de oren te klinken!

Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat ik met mijn camera (een Panasonic Lumix DMC-FZ1000) geen goede foto’s maak als ik het volledige bereik van mijn (optische!) zoom gebruik. Vrouwlief fotografeert met een behoorlijk goedkopere camera, wél met een flink zoombereik, en maakt betere foto’s. Ach, niet gezeurd, het zijn maar foto’s…

Langs de Nauertogt lopen we verder en gaan dan het dijkje op om over het pad langs de Kleimeer weer terug te lopen naar het Vlasgat. De wind steekt op, in het westen is het nu zwaar bewolkt, onder de wolken zie je regengordijnen hangen en alleen een smalle strook lucht, net boven de horizon, kleurt oranjeroze. Het duurt niet lang of de eerste druppels vallen en even later krijgen we de uitloper van een heuse bui over ons heen. Gelukkig hebben we een regenjas aan en de paraplu bij de hand.