Over het algemeen zijn de recensies over De zoon van de verhalenverteller lovend en het boek kreeg de status DWDD Boek van de maand. Pierre Jarawan is geboren in Jordanië, zijn vader is Libanees en zijn moeder Duits. Als hij drie jaar is, gaat het gezin in Duitsland wonen. Het is duidelijk dat zijn familiegeschiedenis hem inspireert en dat hij zich verbonden voelt met Libanon, het geboorteland van zijn vader, en met de dramatische geschiedenis van het land, die hij als achtergrond voor zijn boek gebruikt.

Het lezen ging me goed af, het boek is vlot en toegankelijk geschreven. Toch had ik aan het einde een onvoldaan gevoel en ik kon dat niet helemaal verklaren, behalve dan door het happy end. De aanloop daarnaar is een aaneenschakeling van onwaarschijnlijke toevalligheden die van het boek in feite een aardige speurdersroman maken. Terwijl het verhaal zich juist leent voor veel meer diepgang.

Samirs ouders zijn vanuit een door de burgeroorlog verscheurd Beiroet naar Duitsland gevlucht. Samir verafgoodt zijn vader Brahim. Het gezin lijkt het aardig te doen en je krijgt als lezer een inkijkje in het leven van een vluchtelingengemeenschap. Dan verdwijnt Brahim: op een avond vertrekt hij en komt niet meer terug. Samir begrijpt er niets van, zijn vader wordt een obsessie die hem als opgroeiende jongeman tekent: hij heeft geen vertrouwen in de mens, is niet in staat vriendschappen aan te gaan, is alleen maar met zichzelf en zijn vader bezig, om wie hij treurt, op wie hij boos is.

Deze obsessie staat de liefde in de weg die door het hele boek voelbaar is, de liefde tussen Samir en Yasmin, de dochter van vaders vriend Hakim. Beide gezinnen zijn samen uit Libanon gevlucht en beide kinderen waren in hun jeugd onafscheidelijk maar groeien uit elkaar. Uiteindelijk spoort Yasmin Samir aan om naar Libanon te vertrekken en op zoek te gaan naar sporen van zijn vader, om zo in het reine te komen met wat er is gebeurd.

Zulk boek vraagt om uitgewerkte karakters, diepgang. En dat is wat er ontbreekt. Dat werd mij duidelijk bij het lezen van een recensie in De Volkskrant. Peter Swanborn maakt, tegen de stroom van het gejubel in, gehakt van het boek. En ik ga een heel eind met hem mee… Omdat het boek lekker leest en je, door het toevoegen van een detective-achtig element, toch wel wilt weten hoe het afloopt, blíjf je lezen. Het happy end had ik in feite voor mezelf al voorspeld. Hoewel ik Samir alle goeds toewenste, hoopte ik dat het anders zou aflopen – nee dus… Ik geef het boek ⭐⭐.