Het drong pas laat tot me door dat het vandaag de eerste lentedag is… Normaal ben ik daar in gedachten wel mee bezig en bij voorkeur plan ik op de eerste lentedag een bezoek aan de kapper. Niets van dit alles dit jaar, het coronavirus en alles wat daarmee samenhangt beheerst blijkbaar ook mijn perceptie van de wereld. Je ontkomt er niet aan. In het nieuws, op social media, als het al niet over het coronavirus gaat, dan is het coronavirus wel de aanleiding om het ergens over te hebben.

Ik werk in het onderwijs en míjn school is alleen open voor de kinderen wiens ouders in de cruciale en/of vitale beroepen werken – en dan bij voorkeur als er voor die kinderen geen andere opvang kan geregeld worden. Immers, de school is leeg (want de leraren werken zoveel mogelijk thuis) en ik kan me zo voorstellen dat er leukere plekken zijn om opgevangen te worden, ook al doen we ons uiterste best om het de kinderen naar de zin te maken…

Ouders van mijn school hebben een Facebook-hulpgroep opgericht: hier delen zij ideeën en tips met elkaar om thuis met de kinderen allerlei leuke en boeiende dingen te doen… Een (muzikale) vader bracht met zijn dochter een mooi lied ten gehore voor de ouderen die sinds gisteren geen bezoek meer mogen ontvangen, en deelde dat met de wereld: klik hier. Het is in feite ongelooflijk wat er allemaal gebeurt… Als we dat nou eens kunnen vasthouden. Minder ratrace, meer doen wat er écht toe doet…

Zaterdag 21 maart 2020

De eerste lentedag dus… Ik trek de gordijnen open en knal! een blauwe lucht treft mijn netvlies en doet me verlangen naar een lekkere wandeling. Helaas, er moeten eerst boodschappen worden gedaan… In het winkelcentrum is het al druk. De schappen in de supermarkten zien er grotendeels welgevuld uit, alleen het schap met de eieren is vrijwel leeg en ook de koeling met diepvriesproducten vertoont lege plekken.

We besluiten om de dag thuis door te brengen en aan het eind van de middag, als de meeste mensen weer huiswaarts keren, er nog op uit te gaan om een frisse neus te halen. Om half zes parkeren we aan het begin van de Zeeweg. We maken een kort rondje, zo’n 3,5 kilometer schat ik in. Precies goed.

Het voelt helemaal niet lenteachtig, de wind is scherp en vinnig, de zon staat al vrij laag en geeft niet meer de warmte van eerder op de dag, maar we genieten toch volop, met de winterjas aan, een warme sjaal om, de muts op het hoofd en handschoenen aan. Qua tijd hebben we goed gemikt: het is rustig in de duinen…

Als we terug op de parkeerplaats komen, is die zo goed als leeg. We rijden naar huis en hopen dat Bobby snacks open is om een frietje te halen. Nee dus. Nou, dan gaan we thuis lekker pannenkoeken bakken. En ik maak een flesje bruin bier van de Achelse Kluis open. Pannenkoeken en trappistenbier: een troostende combinatie op zo’n eerste lentedag in coronatijden.