Wie enkele dagen in Tafraout verblijft, moet Aït Mansour bezoeken, een oasedorp in een prachtige gorge. Op oudere websites wordt aangegeven dat in elk geval een deel van de weg erheen onverhard is, maar dat is niet meer zo. Op weg naar Aït Mansour passeer je de Rochers Peints.

Vrijdag 21 februari 2020

Het is behoorlijk koud vanmorgen en er staat ook een strakke wind! Een fleece is niet genoeg, vandaag komt de meegebrachte jas (windstopper) uitstekend van pas!

Na het ontbijt rijden we naar Tafraout waar we proviand inslaan voor de lunch. We nemen de R107. Gisteravond reden we hier in het donker omlaag, vandaag klimmen we bij fel daglicht omhoog tot we bij een zijweg komen met een wegwijzer die naar de Rochers Peints wijst. Enkele honderden meters verderop moeten we weer afslaan: de resterende drie kilometers gaan over een piste (niet-geasfalteerde weg). Voor we verder rijden, stappen we even uit om te genieten van de mooi gevormde rotsen en stenen die hier in het landschap liggen en staan. Ik heb meteen associaties met het werk van de Britse kunstenaar Henri Moore.

Het verhaal bij de Rochers Peints (de Geschilderde Rotsen) is het volgende. In 1984 wilde de Belgische kunstenaar Jean Vérame zijn geliefde verrassen met een origineel cadeau: een bijzonder kunstwerk. De goede man liet per vrachtwagen tonnen (overwegend blauwe) verf de bergen boven Tafraout in voeren en ging aan het werk. Het resultaat is een hallucinant landschap. Ikzelf vind het prachtig, mijn twee metgezellinnen vinden er weinig aan. Overigens zie je op foto’s die je googelt meestal een pastelkleurig blauw; de rotsen zijn zo te zien nog niet lang geleden opnieuw in de verf gezet en er is voor Mondriaan-kleuren gekozen. Ik neem aan met instemming van de kunstenaar, die overal ter wereld land art projecten doet.

We lopen ruim een uur door dit bizarre landschap. Dan hobbelen we over de piste terug naar de R107. Na enkele kilometers verlaten we deze weg en rijden we richting Tlate Tasrite, een klein dorp tussen de bloeiende amandelbomen. De weg klimt en daalt, het landschap wordt steeds rotsachtiger en opnieuw stellen we vast dat een droogte Marokko teistert! Wéér zien we schapen en geiten onder de hoede van een herder door een maanlandschap dwalen, op zoek naar iets voedzaams…

Op een gegeven moment begint de weg af te dalen, een vallei in. Hier en daar groeien dadelpalmen, arganbomen en ander groen – en er staat voorwaar af en toe een plas water in de wadi…

En dan, plotseling, als we ‘een hoek’ omgaan, rijden we een andere wereld binnen… Aït Mansour. Een stukje lopen, een stukje verder rijden, een stukje lopen, een stukje verder rijden… Hier beneden, in de beschutting, is het warm, de jas kan uit! Je moet uitkijken waar je parkeert, anders moet je betalen 😉. Wat is het hier mooi!

Uiteindelijk, zeker weer een uur later, laten we Aït Mansour achter ons. Het dal verbreedt zich. Langs de wadi groeien dadelpalmen. Her en der liggen dorpen. Zoals we al vaker hebben gezien, zijn de oude berberhuizen verlaten en staan ze te verkruimelen. Je kunt die oude dorpen amper in, ingestorte muren verhinderen de toegang. Naast, onder, boven die ruïnedorpen zijn nieuwe nederzettingen verrezen…

Langs de kant van de weg zien we hier mooie bloemen in bloei. Niet overvloedig, maar toch!

We rijden de hele vallei uit, slaan links af, de wegwijzers zijn hier in het Arabisch, we rijden een beetje op de gok en m.b.v. een foto van een kaart die ik op mijn telefoon heb staan en net onscherp genoeg is om de plaatsnamen niet goed te kunnen lezen. Het landschap houdt zich echter niet bezig met namen en kaarten, dat is gewoon in al zijn diversiteit en schoonheid aanwezig en krijgt onze volledige aandacht (vertaling: fotostops).

We komen door het dorp Tiouadou (?), we stoppen op een plein waar vrouwen aan het werk zijn en ons uitnodigen om thee te drinken. We wijzen de uitnodiging af want de dag vordert gestaag en we hebben nog een lastig stuk weg voor de boeg: 15 km dirt road! Ik loop wel even het dorp in en maak onderstaande foto’s. Over contrast gesproken: oude huizen tegenover nieuwe; moderne elektriciteitsdraden, een ezeltje…

We rijden verder. En de weg blijft geasfalteerd, verder dan we hadden verwacht. Maar ten slotte, voorbij het dorpje Tizerkine (?) houdt het asfalt op. Wat nu volgt is 15 km onverhard, grotendeels door een prachtig dal. De piste slingert zich door de vallei die redelijk begroeid is met o.a. weer bloeiende amandelboompjes. Op twee plaatsen is de brug over de wadi ingestort en worden we via een provisorisch track náást de brug de bedding over geleid. We zien ook een tent waarin een herder woont. Hieronder een reeks beelden van de rit door het dal.

Uiteindelijk opent de vallei zich en komen we op een soort plateau. Het track gaat onverhard verder tot we net voor Tlate Tasrite weer op asfalt komen. Intussen merken we dat de helderheid uit de lucht verdwijnt, de bergen vervagen, er hangt stof in de lucht. Later begrijpen we dat we een rafelrandje meemaken van de Sahara zandstorm die de Canarische Eilanden van de buitenwereld afsluit! We dalen weer af naar Tafraout. Door het stof in de lucht wordt het eerder donker dan de vorige dagen. Het is tegen achten als we de eetzaal van het hotel inlopen. Alle tafeltjes zijn bezet, maar er wordt voor ons toch nog een plekje geregeld. We eten heerlijk. Daarna gaan we naar de kamers… Tijd om in te pakken, morgen reizen we verder.