Donderdag 20 februari 2020

Ongeveer 90 kilometer ten zuidwesten van Tafraout ligt Ifrane de l’Anti Atlas, een oase in een groot palmbos. Google Maps doet niet aan de naam Ifrane de l’Anti Atlas, maar met wat prutsen vind ik toch de juiste plek. Door de oase loopt de rivierbedding van de Oued Ifrane. Het Arabische woord oued betekent wadi: een droge rivierbedding in een droog gebied, alleen na regenval stroomt er water in een wadi.

90 kilometer, dat klinkt niet ver, maar de ervaring leert dat wij er heel wat uurtjes over kunnen doen… En dat klopt. Ondanks het feit dat we meteen na het ontbijt op weg gaan, zijn we pas rond half twee in het marktcentrum Souk Ifrane. Er is onderweg ook zoveel te zien! We rijden vanaf het hotel naar Tafraout, waar het even zoeken is naar de juiste route. We volgen de R104 in zuidwestelijke richting tot een kleine 10 km voorbij Idaoussemlal, een levendig stadje. We laten de hoge, roze bergen van de Anti Atlas achter ons. Het landschap is rotsachtig, bestippeld met groen struikgewas waarvan je je afvraagt waar het zijn vocht en voeding vandaan haalt… In de vallei zie je doorlopend een wadi en op sommige plekken is daar best weelderige plantengroei. Echter, het landschap wordt meer en meer dor. Ook hier zien we herders met hun kuddes door het land trekken en rijst de vraag waar er voor die dieren eten is te vinden!

Voorbij Idaoussemlal slaan we linksaf en nemen we de kleinere weg P1919. Het landschap wisselt voortdurend. De heuvels worden lager en meer afgerond. Soms rijden we door een gebiedje waar wat groen schemert op kleine akkers, maar even later gaat de rit door woestijnachtig gebied waar alleen cactussen groeien.

Het is dus al na de middag als we in Souk Ifrane aankomen. Alle borden zijn met Arabische letters dus we moeten het echt vragen of we op onze plaats van bestemming zijn. Ook hier niets dan vriendelijke mensen. De oase ziet er fantastisch uit. Souk Ifrane is min of meer uitgestorven, maar op zaterdag is het hier markt en dan bruist het stadje en zijn alle winkeltjes open, lezen we in onze gids.

We slaan wat drinken en proviand in, en rijden de oase in waar we een prachtige wandeling maken. Het is loeiheet… de palm- en olijfbomen strooien echter gul met hun schaduw en zorgen voor enige verkoeling. Tussen de palmbomen liggen nog oude dorpjes. Ook komen we langs een synagoge: vroeger woonden hier veel joden. Al in de 6de eeuw zouden hier joden hebben gewoond en ze trokken pas weg na de oprichting van de staat Israël… Het gebied werd relatief laat geïslamiseerd.

De natuur is zó krachtig… Zelfs op plekjes tussen de gloeiend hete rotsen kunnen planten overleven: op de onderstaande foto een soort bremraap. Sommige exemplaren zijn bijna 20 cm groot. Hun leerachtige bloemblaadjes en de kitcherige kleuren doen me aan plastic kerkhofbloemen denken.

Het is intussen vier uur geworden. De hoteleigenaar heeft ons een andere route terug aanbevolen: over de R102 oostwaarts tot nét voor de Kasbah Nait Herbil en dan de R107 terug naar het noorden, naar Tafraout. Vanuit de palmbomenoase volgen we eerst de kleinere weg P1916. Die gaat met grote slingers door een vrij vlak, woestijnachtig landschap, omzoomd met mooie bergen waarin de gesteentelagen prachtig geplooid liggen. We rijden er zowat alleen. In de verte zien we een kudde schapen – en een bedoeïenentent.

De R107 is een grotere en maar zeker niet bredere weg, en ook hier rijden we zowat alleen. Regelmatig kruisen we wadi’s die d.m.v. verkeersborden zijn aangegeven. We kunnen ons niets voorstellen bij ‘let op voor water’!

Enkele kilometers voor de Kasbah Nait Herbil, slaan we linksaf, de R107 op. Het landschap verandert dramatisch, we rijden een imposante gorge in en wanen ons in Arizona of zo… Het asfalt is nieuw; de weg is volgens mij nog niet zo lang geleden helemaal opnieuw aangelegd! Na talloze kilometers klimmen we met een reeks indrukwekkende haarspeldbochten steil het dal uit en komen we op een soort hoogvlakte te rijden. Intussen begint het wat te schemeren… Het landschap kleurt dieprood. In de verte doemt de rij granieten bergen op waar Tafraout ligt. Dat halen we nooit voor donker! De zon daalt achter de horizon, de Arabische nacht valt in…

Het is inderdaad pikdonker als we Tafraout binnen rijden. We parkeren de auto en gaan op zoek naar een restaurant om iets te eten. Hotel de Tanger lijkt ons wel wat. Voor een habbekrats krijgen we soep, thee, tajines en couscous. Na het eten dwalen we nog door de souk. We kopen wat fruit en bijna had ik een theepotje gekocht… Ach ja, muntthee drink je in Marokko, thuis drinken we zoveel andere soorten thee waar we van kunnen genieten – laat maar, zo’n Marokkaans theepotje, ook al kost het maar 50 dirham, het moet ook nog in de koffer passen!

Dan resten ons de laatste vier kilometers naar ons hotel. Wat een schitterende dag was het weer…