Ik begin dit stukje met een paar cartoons van Ruben L. Oppenheimer, een van mijn favoriete cartoonisten, omdat vandaag de Brexit een feit is en dat kan natuurlijk niet ongemerkt voorbijgaan op de weblog van iemand die is blijven hopen op een wonder… Het zij zo, de Brexit is een politieke realiteit, het is nu afwachten hoe alles er in de praktijk gaat uitzien.

Dit gezegd zijnde: vanmiddag was het tijd voor een frisse neus en dus reden we naar de parkeerplaats bij De Franschman (ik geloof dat je tegenwoordig moet zeggen: De Schaapskooi). We staken de Zeeweg over en ik stelde vast dat Herman Gorter steeds meer verdwijnt in het opgroeiende groen. Hij zal binnenkort wel verplaatst worden, hij staat nu als het ware in een verdomhoekje en dat verdient hij niet!

We maakten de gele wandeling, dat is die van 5,5 km. Er stond een strakke westenwind die ons noopte de jassen dicht te houden en de handschoenen aan. Maar verder niets dat de pret kon drukken, want het zonnetje scheen en de winterse kleurtjes en de lichtval waren weldadig.

Er waren zelfs Keltische elementen te vinden in het duinlandschap in de vorm van Schotse Hooglanders en Exmoor Pony’s. Behalve met deze mooie dieren hadden we nog een andere ontmoeting: op de terugweg sprong er een groot dier over het pad dat géén koe en géén paard was, maar ons zeer sterk deed denken aan een hert! Voor zover ik weet leven er boven het Noordzeekanaal alleen hertachtigen in en om het Robbenoordbos… Ik was te verbouwereerd om de camera te pakken – en het ging ook allemaal erg snel.

De zon was reeds achter de horizon gezakt, verdwenen achter de wolken en in de zee. We stelden met genoegen vast dat het om half zes nog volop licht was! Langzaam kruipen we naar de lente…!