Maandag had ik een wandelafspraak met Jeanne die zelf een erg leuke blog bijhoudt! Vanaf Amsterdam reisden we samen met de trein naar ‘s-Hertogenbosch en met de bus (die te laat vertrok waardoor we ze net haalden) naar Ammerzoden, een dorp in de Bommelerwaard, in het westen van de provincie Gelderland. Ammerzoden is nochtans van oudsher sterk gericht op Brabant, zowel in economisch als in sociaal opzicht, en dat hoorden wij aan het dialect dat er werd gesproken. Tevergeefs zochten we naar een etablissement waar we een koffie konden nuttigen alvorens we aan onze wandeling begonnen. Dan maar meteen op stap…

We liepen vanaf de opvallende Sint-Willibrorduskerk, een driebeukige bakstenen pseudobasiliek met vrijwel losstaande toren, gebouwd in 1953, geïnspireerd door een vroegchristelijke bouwstijl, door een straatje met mooie boerenhuizen met leilinden ervoor. Achter een hek en hoge heggen lag de oude notariswoning. Verstopt achter het groen ontwaarden we een nóg een bakstenen toren, zo te zien van een veel oudere kerk.

Het was de toren van de Hervormde Kerk, waarvan de geschiedenis al aanvangt in de 13de eeuw. De toren dateert uit de 14de eeuw en werd in de 16de eeuw verhoogd. Het koor is eveneens in de 14de eeuw gebouwd en doet nog steeds dienst als kerk. Tussen toren en koor is de kerk tot een ruïne-om-van-te-smullen vervallen… Helaas konden we er alleen omheen wandelen – dit nodigt uit tot een nadere verkenning!

Tegenover de kerk staat een fier kasteel: Ammersoyen. Elke keer als ik in Nederland zo’n waterburcht zie, sta ik verbaasd, ik verwacht dit niet in vlak Nederland… Hoewel de eerste vermelding van het huidige kasteel dateert uit 1354, wordt er in een document d.d.  21 juli 1026  reeds gesproken over een heerlijkheid de Ambersoi. Kortom, een plek met historie! We liepen een rondje om het kasteel. Het was maandag dus we konden er niet in, maar er waren schilders aan het werk en de poort stond open, dus we drongen wel door tot de witgekalkte binnenplaats!

Ik had een Groene Wissel uitgeprint. Voor een luttel bedrag ben je lid van wandelzoekpagina.nl waar je bijna 5000 wandelingen in Nederland vindt. Groene Wissels vormen slechts een ‘klein’ deel van het aanbod: er zijn er nu 643. Van elke Groene Wissel is er een kaart en een routebeschrijving beschikbaar, die je gratis kunt downloaden en printen als je lid bent.

We liepen een rondje om het kasteel en verlieten het dorp. Onder een grijs uitspansel strekte zich de Bommelerwaard voor ons uit. We merkten bordjes op van een Klompenpad met de naam Baanbrekerpad – onze Groene Wissel en het Baanbrekerpad bleken grotendeels samen te vallen, wat het zoeken naar de route aardig makkelijk maakte!

De route liep om Ammerzoden heen en volgde een tijd de Meersloot, een overblijfsel van een oude Maasmeander. Het ene moment liepen over een rustig asfaltweggetje, het andere moment volgden we een modderig paadje langs deze wetering.

Na ong. tweeënhalve kilometer slingerde het pad van de sloot weg, het boerenland in, over een modderig dijkje tussen twee smalle slootjes in.

Ten slotte kwamen we bij een hoge dijk die het land beschermde en beschermt tegen de grillen van het water van de Afgedamde Maas. Hier staat het gemaal De Baanbreker dat het overtollige water uit de polder afvoert naar de Afgedamde Maas en (uiteindelijk) de Maas en/of de Waal.

De route werd vervolgd onderaan de dijk, in feite tussen de dijk en een kreek die in open verbinding staat met de Afgedamde Maas. Het was niet altijd makkelijk lopen vanwege de drassigheid, maar alles is beter dan asfalt dus je hoorde ons niet mopperen. We genoten van de oer-Hollandse doorkijkjes over het riet en het water, van de knoestige knotwilgen, van de ganzen die gak-gakkend overvlogen, van de rust die het rivierenlandschap in zich draagt – zeker in dit seizoen.

Uiteindelijk moesten we tegen de dijk omhoog klimmen en liepen we óp de dijk richting het oude dorpje Well (aan de Maas) met zijn sierlijk kasteeltje (het Slot van Well) en de kloeke dorpskerk. De tufstenen onderbouw van de toren is 12de-eeuws!

De wandeling ging verder over een paadje langs de Maas. Vanaf ’t Wellse Veerhuis (met leuk weeghuisje) liepen we door een weiland om bij de rivier te komen. Af en toe passeerde er een binnenschip. Het was geen strandweer, anders hadden we vast een uurtje gerust op een van de vele strandjes waar we langskwamen.

Aan alle mooie liedjes komt een eind. Twaalf kilometer en eindelijk weer een beetje bijgepraat, klommen we de hoge Maasdijk op en sloegen af naar Ammerzoden. Vanmorgen hadden we niet goed opgelet: de bakker was de hele dag open! Blij liepen we naar binnen en bestelden wat: een mok thee en een grote Bossche bol, voor minder deed ik het niet!

Met bus 166 reisden we terug naar Den Bosch. Net als ’s ochtends hadden we mazzel: onze trein naar Amsterdam en Alkmaar vertrok meteen! Tevreden blikte ik terug op deze wandeldag: weliswaar met de ondersteuning van een pijnstiller, maar wel een hele dag op stap geweest!