Cynan Jones is geboren in 1975 in de buurt van Aberaeron, een dorp aan de kust in het mooie Wales. Daar woont en werkt hij nog steeds. Op 8 augustus 2012 zijn vrouwlief en ik een keer uitgestapt in Aberaeron, toen we na een bezoek aan de stad Aberystwyth terugreden naar ons vakantiehuisje in Mynachlog-ddu, een klein dorpje in de Preseli Hills. We waren er op zoek naar een fish & chips, geloof ik, maar we zijn doorgereden en hebben elders wat te eten gekocht.

Ik had nog nooit van Cynan Jones gehoord totdat zijn boek De wetten van water in oktober door het boekenpanel van DWDD werd aangeprezen. En omdat hij van Wales is, bleef zijn naam hangen en wilde ik dat boek wel eens lezen. Alleen… de bibliotheek had het (nog) niet. Toen leende ik een ander boek: De lange droogte (The long dry), gepubliceerd in 2006 en pas in 2018 in het Nederlands vertaald.

Ze vindt dat hij naar koffie smaakt. ’s Ochtends, als hij haar wakker komt maken.

‘De koe is weg,’ zegt hij. ‘De roan met de zwarte uier. Ze is weg. Ik ga haar zoeken.’

Hij loopt naar buiten en hoewel het nog vroeg is zit er een belofte van hitte in de zon. Zo is het nu al weken.

Zo begint het boek. Wat meteen opvalt, is het gebruik van witregels. Soms al na één zin. Daar moest ik even aan wennen, maar ik herinnerde me de woorden van een van de panelleden die zei dat Jones zijn zinnen als het ware beeldhouwt. Ik denk dat dit verwijst naar de korte stukjes waaruit de hoofdstukken zijn opgebouwd. Ik kreeg het gevoel dat elk stukje zorgvuldig is geboetseerd en dat al die stukjes samen een soort fragmentarisch geheel vormen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik vond het absoluut niet storend en het nodigt mij als lezer uit om langzamer te lezen en elk stukje – vooral de kortere, die uit enkele zinnen bestaan – zorgvuldiger tot me te nemen.

De roan (een bruin-zwart gestreepte Schotse Highlander) is uit de stal verdwenen. Ze is drachtig. Ze moet gevonden worden… Deze verhaallijn is een soort van basis. Het verhaal speelt zich af in de tijdspanne van een dag… We maken deze dag mee vanuit het perspectief van Gareth (de boer), zijn vrouw Kate, hun zoon Dylan en hun dochter Emmy. En van de veearts. En van de koe. We maken kennis met hun gedachte- en leefwereld. En dan is er nog buurman Bill die op de achtergrond met zijn tractor rondrijdt… De hittegolf ligt over het land en je voelt haar verschroeiende, verblindende schittering. Het landschap is leeg.

In een interview (december 2018) zegt Jones het volgende: “Pas sinds kort weet ik dat goede verhalen draaien om gebeurtenissen die iemands leven overhoop gooien, en ik kon die verhalen alleen schrijven als het ging om iets wat leek op mijn eigen achtergrond. Toen ik dit doorkreeg, schreef ik pas echt. Ik schreef dit verhaal met de hand, typte het over, vormde het, hervormde het, redigeerde het, en dat alles binnen tien dagen. En toen was het af. Dertig jaar van mijn leven heb ik in die tien dagen gestopt. En het was het eerste wat ik heb gemaakt wat goed was.”

Ik vond het een prachtig boek. Het is sober, maar enorm krachtig geschreven. Het gaat over mensen die allemaal hun gedachten en gevoelens hebben – maar erover praten, ho maar! Het gaat ook over het harde leven op het platteland. Het platteland, dat van opstaan tot slapen bepaalt wat er gebeurt – je moet meebewegen…

Ik ga zijn andere boeken ook lezen: De burcht (The dig), De wetten van water (Stillicide) – het boek dat werd aangeprezen – en Inham (Cove). Ik verheug me er nu al op…

‘Het regent,’ zegt hij, en ze kan hem nauwelijks verstaan.