Het gehucht Logbiermé is gelegen aan de oude Chemin du Luxembourg, hoog boven de valleien van de Amblève en de Salm. Lange tijd was het een rustplaats voor reizigers, maar de aanleg van wegen en spoorlijnen in de valleien maakte dat de Chemin de Luxembourg ergens eind 19de eeuw in onbruik raakte. Logbiermé raakte in de vergetelheid, enkel de boeren die er zwoegend een bestaan leidden, wisten waar het lag… tot er ruim 60 jaar geleden een slaapplek werd gecreëerd voor arbeidersgezinnen die hun vakanties in de natuur wilden doorbrengen: het natuurvriendenhuis Les Gattes.

Logbiermé ligt aan het einde van een doodlopende weg. Ik ben er voor het eerst geweest toen ik nog een snotneus was, een manneke van bijna 10. We waren er met het gezin op vakantie, mijn jongste broertje was net 2 jaar en bracht nog heel wat uren door in ‘de voiture’ oftewel de kinderwagen… Meer dan 50 jaar geleden is dat! We tuften er in onze deux chevaux naartoe: vader, moeder en de vier kinderen…

We verbleven in Les Gattes, dat aan de bosrand was (en is) gelegen, hoog in het dorp. De weg ernaartoe was destijds nog niet verhard!

Sindsdien, laat ik het maar gewoon zeggen: sinds 1967 (ai wat is dat lang geleden…), ben ik al heel wat keertjes in Logbiermé geweest en elke keer heb ik overnacht in Les Gattes, dat gastvrije natuurvriendenhuis, eenvoudig en in de loop van de jaren toch van alle gemakken voorzien met Grote Dank en Bewondering voor de vrijwilligers van de Section d’Embourg van Les Amis de la Nature (Waalse organisatie).

Een stel van die vrijwilligers, A&E, leerden we kennen toen ik in 1974 of 1975 tussen kerst en oud-en-nieuw met van mijn broer P, mijn nicht I en een paar vrienden in Les Gattes verbleven. Oei! wat was A streng! We werden op tijd naar bed gestuurd en o wee als we op de kamers nog tamboerden, dan werd er op de deur geklopt met de duidelijke boodschap: “Arrêtez!” A&E behoren inmiddels tot de vriendenkring en A, thans een krasse zeventiger, was het afgelopen weekend weer le gardien toen we er voor de zoveelste keer met een groepje vrienden van een man of 15 neerstreken.

Toen ik er vrijdagavond aankwam na een lange autorit dwars door Nederland (en dus vertraagd door nogal wat file-ellende), zat A op zijn vaste plek en brandde de kachel als vanouds. Ik werd hartelijk ontvangen door de aanwezigen en weldra kwam ik tot rust onder het genot van een Chimay rouge, de weldadige warmte van de kachel en de warme deken van eeuwige vriendschappen…

1967

2019

Logbiermé is omgeven door uitgestrekte bossen, voornamelijk sparrenbossen, maar her en der staan er ook nog groepjes eeuwenoude eiken en beuken, restanten van oude loofbossen… De Ardeense hoogten schijnen vóór de tweede wereldoorlog te hebben bestaan uit kale veenlandschappen, een vorm van cultuurland dat was ontstaan door eeuwenlange ontbossing. In de oorlog zijn vele van de huidige naaldwouden aangeplant door jonge mannen in opdracht van de lokale burgemeesters, die zo voorkwamen dat deze jongens in Duitse fabrieken moesten gaan werken. (Dit verhaal hoorde ik in februari jl. van een jonge boswachter, ik zou eens moeten onderzoeken of dat helemaal klopt…)

In 1967 waren vele boswegen moeilijk te bewandelen, ze bestonden uit diepe tractorvoren die vol water stonden. Ze waren veelal begroeid met hoge grassen en pitrus…

Dat is de afgelopen jaren wel veranderd. De meeste boswegen zijn nu goed te bewandelen, sommige zijn zelfs verhard tot grindwegen (wat dan weer jammer is). Het bos lijkt de laatste tien jaar ook wat gevarieerder te worden door kap. De oude grens Pruisen – België liep hier en die kun je nog steeds terugvinden in de vorm van oude grenspalen. Op een aantal plaatsen staan er info-panelen die de geschiedenis van de streek vertellen en een wandeling hierboven op het plateau des te boeiender maken…

Ik plaats een paar sfeerfoto’s van het afgelopen weekend. Het weer in de Ardennen was een stuk beter dan aan de Noord-Hollandse kust, maar ook wij bleven niet gespaard van de nodige regenbuien en een vlagerige, soms stormachtige wind… Des te heerlijker was het om de deur van Les Gattes in te lopen en de geur van de oude, trouwe houtkachel op te snuiven… Dit is zo’n plek waar ik me tot in mijn diepste vezels mee verbonden voel…

Uitzicht vanuit de salle commune van het natuurvriendenhuis