Ik ben verschrikkelijk verschoten. Echt. Het houdt me al dagen bezig. Elke keer zie ik een jong, idealistisch meisje de machtige bestuurders der aarde, verenigd in de Verenigde Naties, om de oren slaan met de Waarheid. Dat doet ze in een gloedvolle speech. Obama zou er lof mee geoogst hebben. Zij niet. Hoon treft haar.

Ik ben verschrikkelijk verschoten. Echt. Het houdt me al dagen bezig. Al die mensen die over dit mooie mensenkind heen denderen met verbaal geweld dat niet mis te verstaan is. Greta Thunberg hield een gloedvolle speech, ze waste de machthebbers de oren. Ze waste de mannen en vrouwen de oren die het in hun macht hebben om het verschil te maken.

Ik ben verschrikkelijk verschoten. Echt. Het houdt me al dagen bezig. Hoe is het mogelijk, vraag ik me af, dat er op dit prachtige kind zulk een karaktermoord wordt gepleegd, zoals DWDD’s tafelfdame Soundos het uitdrukte? Wat gebeurt er?

Ik ben verschrikkelijk verschoten. Echt. Het houdt me al dagen bezig. Naast de ontzetting die ik voel over al die mensen die zich spottend, cynisch, sarcastisch, honend, kwetsend uitlieten over Greta Thunberg. Ik ben nog veel verschrikkelijker verschoten van alle reacties waarin uitdrukking wordt gegeven aan de ontkenning van de klimaatverandering en wat die teweeg kan brengen. Van de grote groep mensen die er van overtuigd lijken dat er geen klimaatcrisis is en dat Greta Thunberg een stropop is van een of andere linkse klimaatmaffia. Ik vind dat beangstigend, dat beklemt mij.

Ik ben verschrikkelijk verschoten. Echt. Het houdt me al dagen bezig. Het moest eruit… Gelukkig – gelukkig! – zijn er ook veel fijne reacties. Daar hield ik mij de afgelopen dagen aan vast. Het kán nog goed komen met de wereld.

Hoop en moed. Greta Thunberg heeft het.

Verschrikkelijk verschoten.