Onze Koreaanse gids (onze ‘tomtom’) kent het dorpje Wahlbach niet, althans niet het Wahlbach bij Burbach. En daar willen we vandaag (maandag 16 september) toch echt wel heen. Het dorpje ligt al een stukje op weg naar huis, net vóór de stad Siegen. We parkeren op een Wanderparkplatz tegenover de basisschool. Het is pauze en de kinderen spelen buiten. Een vertrouwd geluid.

We lopen door de Diesterwegstrasse het dorp uit. Ik vind dat een opvallende naam die me aan mijn lagere schooltijd doet denken: in het derde en de vierde leerjaar gingen we met de hele klas een week naar de bosklassen en we logeerden dan in Kalmthout, in een vakantiehuis van de Stad Antwerpen dat de naam Diesterweg droeg. Ik heb me nooit afgevraagd waar die naam vandaan kwam, maar mogelijk is de Duitse onderwijzer Friedrich Adolph Wilhelm Diesterweg de naamgever… Deze man was een Duitse opvoeder, denker en progressieve liberale politicus, geboren in Siegen, die campagne voerde voor de secularisatie van scholen. Er wordt gezegd dat hij een voorloper is van de hervorming van de pedagogiek.

De wandeling die we gaan maken is een zgn. Rothaarsteig Spur en heet het Trödelsteinpfad, genoemd naar het hoogste punt van de wandeling, de Trödelsteine, een oud vulkaantopje op 613 meter hoogte. De Rothaarsteig is een lange afstandswandelpad van 154 km lang door het Sauerland. De zgn. Spurren zijn rondwandelingen in de omgeving van de eigenlijke Rothaarsteig.

Aan het einde van de straat lopen we het bos in. We volgen het riviertje de Buchheller, een mooie beek in een mooi dal dat een natuurreservaat is.

Na ongeveer een kilometer klimmen we door een zijdalletje omhoog. Kenmerkend voor vele Duitse lange afstandswandelpaden en hun afgeleiden is dat er alles aan wordt gedaan om de wandelervaring te bevorderen. Men schrikt er niet voor terug om parallel aan een asfaltweg een smal paadje aan te leggen om lopen over asfalt te vermijden (zelfs voor een asfalthater als ik soms overdreven). De wandeling van vandaag kenmerkt zich door de vele kilometers nieuwe paden die zijn gemaakt; ik denk dat dit voor wel 3/4 van de route geldt, zo ook voor de klim door dit zijdalletje.

Hoewel het grijs is en het zelfs al even heeft gedruppeld, moet de sweater uit tijdens het stijgen! We komen langs een oude mijn. Wat er uit de grond is gehaald, is me niet duidelijk… Uiteindelijk komen we boven en zien we de top: in feite een geërodeerde bazaltzuil, het binnenste van een vulkaan.

Vanaf dit hoge punt hebben we een mooi uitzicht over de streek: bossen, bossen en nog eens bossen!

Na de picknick vatten we de afdaling aan. Ook nu lopen we veel over nieuw aangelegde paadjes die door het woud kronkelen.

Het is half vijf als we weer bij de auto zijn. Tien kilometers in de beentjes, mijn rug vindt dat het mooi is geweest.

We rijden naar Siegen waar we in hotel-restaurant Die Pfeffermühle nog een schnitzel naar binnen werken. Daarna zetten we dochterlief af bij het station, zij gaat met de trein terug naar Garbenteich. Wij vatten met ons drieën de thuisreis aan, terug naar Amsterdam en Alkmaar. Het regent. De avond valt, de nacht gaat in. Einde van een heerlijk weekend met ons gezinnetje… Wat een rijkdom!