Het station Den Helder Zuid ligt tegen de zuidelijke gemeentegrens en is behalve een treinstation ook het vertrekpunt van een zgn. NS-wandeling. En die wandeling gaan wij vandaag maken.

Het is iets over tienen als we perron 2 aflopen en even verderop meteen linksaf een graspad inlopen dat om het nieuwe natuurgebied De Nollen voert, een landschapskunst-project. Op de informatieborden staat dat je hier overal mag lopen, met het vriendelijke verzoek evenwel er goed op te letten dat je geen mooie planten vertrapt. Dat zwerven-door-De-Nollen doen we een andere keer wel. Nu volgen we braaf de routebeschrijving.

De zon schijnt volop, het belooft een warme, zomerse dag te worden, deze laatste dag van augustus 2019. Misschien wel de laatste warme, zomerse dag van het jaar 2019!? Wie het weet mag het zeggen.

De route komt langs de voormalige penitentiaire inrichting Doggersbank, nu een asielzoekerscentrum. Bijzondere architectuur, ik zou binnen wel eens een kijkje willen nemen. We lopen verder en volgen de rafelige rand van de stad… Woonwijken, industrieterreinen, dat dus. Maar ook dit:

Na 3,5 km bereiken we de Helderse Vallei, een centrum voor natuur- en milieu-educatie. We nemen binnen een kijkje. De coffee corner is nog niet geopend, jammer. We steken de grote weg over (zebrapad en verkeerslichten) en gaan de Donkere Duinen in. Hier is het heerlijk koel. Over zanderige paden worden we door het bos geleid.

We betreden de Grafelijkheidsduinen, ooit een jachtgebied van de graven van Egmond. Dit is veel opener duin. Een mooi gebied maar de huizen van Den Helder zijn nooit ver weg. Toch vind ik het er opvallend rustig.

Ten slotte komen we aan zee uit, bij Fort Kijkduin, een verdedigingswerk uit de tijd van Napoleon dat tegenwoordig een zee-aquarium huisvest.

We leggen aan bij Nogal Wiedus, aan een tafeltje met zicht op zee én in de schaduw nemen we een beker thee en een stuk huisgemaakte monchou-taart tot ons. Dit gebak kan in de verste verte niet tippen aan de monchou-taart die vrouwlief maakt!!

We wandelen over de kruin van de zeedijk en passeren de Lange Jan. “De Lange Jaap zult u bedoelen!” Oh ja, de Lange Jaap!! Gebouwd in 1877-1878 en 55,5 meter hoog is-ie. Helemaal uit gietijzer gemaakt, 16-kantig. Een bijzondere vuurtoren voorwaar, die officieel Vuurtoren Kijkduin heet.

We verlaten de zeedijk en lopen langs een voormalige schans naar het Gemini ziekenhuis, nu onderdeel van de Noordwest Ziekenhuis Groep, de schurken die de Alkmaarse Hout, het oudste stadspark van Nederland, willen verminken. Dat gegeven kleurt toch mijn waarneming.

Hier wijken we een stukje af van de NS-wandeling, we lopen langs de Prins Willem-Alexandersingel de stad in om een kijkje te gaan nemen in de Van Galenstraat waar het huis staat waar ooit de geliefde oma en opa van vrouwlief hebben gewoond…

Dan wandelen we terug naar de zeedijk en komen langs het Dorus Rijkersmonument, officieel het Monument voor het Reddingswezen geheten. Het staat op het Plein der Zeehelden en draagt een compleet carillon in zich! De ‘toren’ en de beelden zijn ontworpen in de stijl van de Amsterdamse School.

Achter het monument en de huizen torent hoog de dijk, die we beklimmen langs de trappen waarlangs mijn dierbare echtgenote zo vaak aan de hand van haar lieve oma omhoog liep om aan de andere kant weer af te dalen en te gaan zwemmen. Het zwembadje-in-de-zee is verdwenen, toen de dijk op delta-hoogte werd gebracht. We lopen verder over de kruin van de dijk, aan onze rechterhand ligt de stad Den Helder te zinderen in de zon, links van ons is de zeestraat tussen het Europese continent en het Waddeneiland Texel. Grote veerboten onderhouden een veerdienst tussen de havens van Den Helder en ’t Horntje.

Uiteindelijk komen we bij Land’s End en de veerhaven. We steken de brede weg naar het TESO-gebied over en lopen het terrein op van de oude Rijkswerf, waar vrouwliefs sigaren rokende opa ooit sloepenbouwer was! Nu is het hele terrein openbaar en zijn de gebouwen grotendeels herbestemd: musea, theater De Kampanje, cafés en restaurants, allerhande bedrijfjes. En langs de kademuren liggen mooie boten afgemeerd.

Ik kom een oud-collega tegen, Stephan P. Wat leuk! Hij adviseert ons een ijsjes-pitstop bij Kaap Hoorn. Nou, dat doen we, een advies van een heuse local nemen we graag ter harte. Het ijssalon staat bij het droogdok waarin de Zr. Ms. Bonaire wordt gerestaureerd, het oudste nog bestaande Nederlandse marineschip (een schroef stoomschip), gebouwd in Rotterdam en in 2005 van de zeebodem opgetakeld. Het heeft een lengte van 53 meter!

Terwijl we ons ijsje weglikken, verdwijnt de zon achter een dik pak wolken dat vanaf de Noordzee binnen drijft. Op ons gemak kuieren we langs de kades verder en dan door de stad naar het station.

We komen zeker en vast nog eens terug naar Den Helder. En de lokroep van Texel hebben we ook geregistreerd…