Het zal tegen elven zijn als we de auto parkeren onder een hoge beuk, in een zijweg van de N527 die van Bussum naar Huizen loopt. Aan de andere kant van de weg strekt zich de Blaricummerheide uit (althans wat er van over is gebleven…). We openen het klaphek en begeven ons op weg. Vanaf wandelzoekpagina.nl heb ik een topografische kaart geprint (Trage Tocht Blaricum) waarmee we goed uit de voeten kunnen om onze eigen rondje uit te stippelen. De heide staat er dit jaar op de meeste plaatsen goed bij! En… met enige regelmaat schijnt de zon. Tja, dan is het gewoon ogen open en genieten maar!

Op de Blaricumse Heide graast een schaapskudde. De schaapskooi staat aan de Oude Naarderweg, een oude, beschaduwde zandweg die de heide als het ware doormidden snijdt. Aan de noordkant van de Oude Naarderweg treffen we de kudde! De dieren staan fanatiek te grazen. Het betreft hier Drenthse heideschapen, erg mooi, met een bruin hoofd, een bruine buik en bruine poten, en met hoorns. Zo’n heidelandschap met een kudde schapen erin… nostalgie pur sang!

Onze wandeling gaat voort en we beklimmen (hahaha) de Tafelberg (hahaha)! Ten slotte wandelen we weer naar de auto.

We rijden naar het dorp Laren. Google geeft aan dat het erg druk is in het museum, en dat klopt! Bij de cafetaria staat een lange rij mensen… We gaan eerst onze spulletjes in een locker stoppen en een kijkje nemen in de museumwinkel (mooie dingen verkopen ze, maar ik houd mijn hand gedisciplineerd op de knip). Als we terug bij de cafetaria komen, is de rij geslonken. Ik neem een broodje zalmsalade en een flesje Retsina.

Voor we de tentoonstelling inlopen, kuieren we een tijdje door de nieuw aangelegde museumtuin, ontworpen door de naar het schijnt wereldberoemde tuinontwerper Piet Oudolf. Wij zijn zeer gecharmeerd van wat hij met de tuin heeft gedaan…

En dan is het toch echt tijd om het museum in te gaan om de tentoonstelling Duitse Expressionisten te bezoeken. In de zalen is het vrij druk… Veel bezoekers (over het algemeen vrij bejaard, mag ik zeggen), en er lopen een paar groepjes BSO-kinderen een speurtocht te doen. Er hangt genoeg moois om de reis naar Laren te verantwoorden…

Dit laatste doek is van Otto Dix en heet Belgisch bordeel. Het is bedoeld om aanstootgevend te zijn – en dat is het ook, vind ik. Tegelijkertijd gaat er een soort van oerkracht van uit… Fascinerend. Laat ik met een neutraal werk eindigen: een klein schilderij dat als titel Meditatie draagt, geschilderd door Alexej von Jawlensky. Ik geloof dat ik dit het mooiste vind van de hele tentoonstelling…

Zonder file-ellende rijden we weer naar huis…