Het is vrijdag. Normaal was dit onze laatste dag op South Uist geweest, maar het wordt een dag in het Lake District National Park.

De eerste keer dat ik in het Lake District kwam, was in 1976. In de trouwe Renault R16 nam mijn vader zijn gezin mee op een Grand Tour door Engeland. We verbleven o.a. in jeugdherbergen op de North York Moors, in de Yorkshire Dales en in het Lake District. Dat jaar werd mijn liefde voor Great Britain geboren, ik ben sindsdien denk ik elk jaar minstens eenmaal op vakantie geweest in dit mooie land dat nu politiek en economisch zo verscheurd is…

Het regent als we rond acht uur opstaan en in de mooie ontbijtkamer genieten van ons continental breakfast. Pas rond elf uur klaart het op. We rijden door het picture postcard landschap van het Lake District via Ambleside naar Skelwith Bridge waar we bij Chesters koffie drinken met iets lekkers erbij.

Chesters is voor ons een begrip. In 1994 gingen vrouwlief, onze kinderen (toen 3 en 4 jaar oud) en ik voor het eerst als gezinnetje naar het Lake District. We hadden een cottage gehuurd – Littlebeck in Fairview Road, van mevr. Irene Cook, in het oude deel van Ambleside, een cottage waarin we nog menige vakantie zouden doorbrengen (tot Irene ermee stopte en er zelf ging wonen). De eerste wandeling die we maakten voerde ons over de Loughrigg Fell, langs Lily Tarn en Loughrigg Tarn naar Skelwith Bridge waar we de bus terug naar Ambleside konden nemen. (In die tijd hadden wij geen auto!) Tot onze blijdschap was er een tearoom in Skelwith Bridge: Chesters dus. De tearoom hoorde bij de showroom van de Kirkstone Quarry, waar leisteen (slate) met een bijzonder mooie, groenachtige kleur werd gedolven. Je kon er oorbellen van Kirkstone slate kopen, maar ook je volledige keukenblad op maat uit leisteen laten maken. Tegenwoordig is er van de hele leisteenconnectie niet veel meer over: je kunt er nog steeds een leistenen huisnummerbordje kopen… en dat is het. Verder is het nu een winkel boordevol smaakvolle hebbedingetjes, en een chique tearoom… We hebben Chesters dus zien evolueren. Alleen aan het aanbod van de taarten bleef men redelijk trouw. Maar ook dat is nu losgelaten, merkten we vandaag.

Lemon-pollenta cake

We klimmen over Neaum Crag naar Loughrigg Tarn. Er zit zeer veel dynamiek in de lucht, zon en wolken wisselen elkaar in hoog tempo af. Neaum Crag stelt qua hoogte niet veel voor, maar het uitzicht dat je vanaf dit bescheiden topje hebt, is fenomenaal!

Zicht op Greater Langdale en de Langdale Pikes

Zicht op Loughrigg Tarn en daarachter de Loughrigg Fell

We dalen af naar het meer. De lucht betrekt en het begint te regenen. We pakken de paraplu’s uit de rugzak en genieten verder!

Het regent niet meer als we bij de auto aankomen. We rijden terug naar Troutbeck. Ik installeer me met een lekkere Windermere IPA (Tirril brewery) en een boek in de bar.

Rond vijf uur gaan we nog een wandeling maken, door het dorp zelf ęn een stukje Robin Lane op, een mooie landweg tussen hoge muurtjes waarover we vaak met de kinderen van Troutbeck naar Ambleside zijn gelopen, of omgekeerd. Troutbeck staat vol prachtige, oude huizen. Vele dateren uit de 17de eeuw. Alles is hier even nauwgezet en mooi opgeknapt, het lijkt wel alsof je door een openluchtmuseum loopt. Picture postcard!!

Vanaf Robin Lane hebben we een weids uitzicht o.a. over Lake Windermere. In de verte komen inktzwarte wolken aandrijven. Er klinkt gerommel. Er is een behoorlijk onweer op komst!

We zetten er flink de pas in maar 200 meter voor The Mortal Man Inn worden we door het noodweer ingehaald! Gelukkig staat er een staldeur open, we glippen naar binnen. In de stal zijn kooien waarin honden liggen. Geen hond die een kik geeft… Buiten hoost het en de donder is niet van de lucht!

Als de regen even afneemt, wagen we de gok en spoeden we ons naar ons hotel. De weg is veranderd in een beekje…

Om acht uur hebben we een tafeltje gereserveerd in de sfeervolle bar van het hotel. Vrouwlief gaat voor fish & chips en ik bezwijk voor de pie of the day: chicken & mushroom. Met een pint of Tirril IPA erbij.