Zondag, rustdag. En regendag… We wennen aan onze nieuwe verblijfplaats, de caravan. Zoals gezegd, dit is een primeur, een caravan hebben we nog nooit als vakantiewoning gehuurd. Hij staat alleen, dus niet met andere caravans… Dat maakt het okay voor ons. Waar ik vooral aan moet wennen zijn de deuren in het gangetje: echt kastdeuren. Echter, ze geven toegang tot… slaapkamer 1, het toilet, slaapkamer 2, de badkamer (met douchecabine). Het bevalt ons in feite prima. En de caravan staat op een rustige plek met een mooi uitzicht over Loch Eynart. Kortom, wij zijn tevreden mensen.

Rond een uur of drie ’s middags klaart het wat op. We besluiten om naar Ormacleit te rijden, een gehucht dat bestaat uit een huis, nog een huis, een vervallen boerderij en een kasteelruïne (het kasteel werd in 1701 gebouwd door de chief of Clanranald, en brandde al in 1715 af om nooit meer wederopgebouwd te worden).

Vanaf het gehucht lopen we de machair op. Het is nog bewolkt maar af en toe ligt er toch wat licht op het landschap. Gaandeweg de wandeling breekt de lucht steeds vaker open en genieten we volop van de warme zonneschijn en van de kleuren. Het land is hier vlak, helemaal niet wat je in Schotland verwacht, alleen de bergen in het oosten, met Beinn Mhor als hoogste (620 m), verklappen dat we niet in Nederland zijn.

Ook hier worden de doden begraven op de machair. We komen langs een begraafplaats die letterlijk aan zee ligt. Er staat een mooi Keltisch kruis bij een van de graven.

We wandelen terug over het strand. Dat strekt zich eindeloos voor ons uit en er is geen mens te bespeuren…

Na anderhalve kilometer steken we door de smalle duinreep en wandelen we terug naar Ormacleit over de machair. Er staat een grote kudde koeien, met kalfjes en een indrukwekkende stier erbij. Altijd spannend als je dwars door zo’n kudde moet lopen, maar het gaat goed en we bereiken veilig Ormacleit. Honderden spreeuwen hebben zich verzameld op de elektriciteitsdraden en de daken van de vervallen boerderij. Ze zitten gezellig te kwetteren…

’s Avonds gaan we nog even onze caravan uit om te kijken naar de ondergaande zon…

Dan is het tijd voor een potje thee – en naar bed!