Na een rustige start van de dag rijden we via Tarbert naar het eiland Scalpay. Scalpay is verbonden met North Harris d.m.v. een brug. Net over de brug parkeren we de auto in de berm. We gaan vandaag een rondje Scalpay lopen met als doel de mooie Eilean Glas lighthouse.

We hebben twee opties: die van Walking Highlands (anti-clockwise) of die van de folder die we in Tarbert in het Tourist Information Point (TIP) vonden (clockwise). We kiezen voor de tweede optie en na 100 m komt de eerste verlokking in zicht: the North Harbour Bistro and Tearoom. We bezwijken meteen. Vrouwlief gaat voor tea & cake, ik drink een koffie (ik weet het, dat mag je eigenlijk niet meer zo noemen, het heet tegenwoordig een americano – braakbraak) en kies de rocky road voor erbij. Recept achter deze link… voor wie behoefte aan een indigestie heeft ;-).

Met knellende broeksriem (in mijn geval niet zo moeilijk) beginnen we nu voor echie aan de wandeling. De eerste kilometers gaan over de enige asfaltweg van het eiland waarlangs her en der huizen staan. Rechts hebben we doorlopend uitzicht op East Loch Tarbert en op de oostkust van Harris – en vaag aan de horizon de silhouetten van de bergen op de Uists. De kust is rafelig, met veel inhammen waar bootjes liggen aangemeerd en oude visserswoningen staan, vaak omgebouwd tot comfortabele (vakantie)woningen.

Aan het einde van de geasfalteerde weg begint het echte werk… De zoete geur van ontbinding, de geur van soppend veen…

De route is aangegeven d.m.v. marker posts: houten palen met een gele verfstreep. We lopen van de ene naar de andere paal. Soms is het pad duidelijk en goed beloopbaar, maar op andere plekken zoekt iedereen zijn eigen pad tussen de bogs door – en dat geldt dus ook voor ons.

Na een uurtje bog hopping (slecht voor mijn rug, merk ik!) komt de vuurtoren in zicht. De zon die intussen was gaan schijnen, zit alweer verstopt achter het volgende wolkenveld… Aan de horizon zien we nu de skyline van het eiland Skye! We lopen tot we bij een lange drystone wall komen: een muur van gestapelde stenen die het land rond de vuurtoren moest beschermen tegen de schapen. Immers, de families die bij de vuurtoren woonden moesten zoveel mogelijk zelf bedruipend zijn en dus ook hun eigen groenten en aardappelen verbouwen! De sporen daarvan zijn nog in het landschap terug te vinden in de vorm van zgn. lazybeds.

Ik denk dat we meer dan een uur rond de vuurtoren zwerven. Bijzonder is dat je bijna overal bij kunt en mag. Meestal kun je niet zó dicht bij een vuurtoren komen. Het is trouwens duidelijk te zien dat er aan de bijgebouwen wordt gewerkt: er staan kratten vol spullen waarvan ik vermoed dat ze met een helikopter zijn aangevoerd en die dienen om de boel op te knappen.

De vuurtoren op Eilean Glas (het Grijze Eiland) was niet alleen de eerste vuurtoren op de Outer Hebrides; het was de eerste van de hele west coast van Schotland. In 1787 werd met de bouw gestart en in 1789 was de vuurtoren klaar. De bouwer was Thomas Smith, schoonvader van Robert Stevenson, de grondlegger van de Stevenson dynastie van vuurtorenbouwers, die zelf trouwens later nog een stuk aan de toren toevoegde en de bijgebouwen ontwierp.

De middag is inmiddels ver gevorderd: half vijf heit de klok! Gaan we terug over het nieuwe, rollatorbestendige pad naar de parkeerplaats aan het einde van de asfaltweg, of gaan we nog een paar kilometers door de moors baggeren? We kiezen voor de tweede optie. We doen er nog bijna drie uur over om de laatste vier kilometers van onze tocht te volbrengen. Daarbij dient vermeld dat de camera’s, hoewel de zon gaandeweg verdwijnt achter een enorm wolkenveld, flink aan het werk worden gezet…