Vanmorgen heeft het hier flink geregend en ik heb weer een paar uurtjes slaap ingehaald, denk ik zomaar. Ik denk niet dat ik al ooit in een vakantie zó veel heb geslapen! Blijkbaar was het een pittig schooljaar (en dat was het…) en ik word natuurlijk ook een jaartje ouder, nietwaar! Mijn klasgenoten van de Antwerpse pabo zijn nu zowat allemaal met pensioen… Ik mag nog vijf jaar! Dat ‘mag’ mag met een knipoog geïnterpreteerd worden 😉.

Terug naar deze dinsdag 30 juli. Rond drie uur parkeren we de auto bij het kerkje boven het haventje van Stocinis, hier een kleine 3 km vandaan. We zijn van huis gegaan met een ander plan… maar goed, een mens moet al eens flexibel zijn en het wordt dus een wandeling dichtbij huis.

Van Stocinis wandelen we op ons gemakje over de smalle asfaltweg boven Loch Stocanais naar het community centre dat aan het einde van dit sea loch ligt. We lopen door het dorp (lees: verzameling huizen) met de mooie naam Leac á Li. Hier staan allerlei huizen, van blackhouses (ruïnes van) tot moderne huizen (die er in 2015 nog niet stonden!). Het een is al wat fotogenieker dan het andere. We blijken deze vakantie een soort van focus te hebben op oude schuurtjes, bij voorkeur (gedeeltelijk) maar niet noodzakelijk opgetrokken uit oxiderende golfplaten.

Bij een van de talrijke ruïnes staat een grote blauwe caravan. Als het al de bedoeling was van de eigenaars van de caravan om het huisje op te knappen, dan zou ik momenteel mijn prioriteit toch leggen bij de caravan die er ook al zo lang lijkt te staan dat restauratie noodzakelijk is!

Aan het community centre hebben we goede herinneringen! We hebben daar in 2015 tweemaal met veel genoegen tea plus wat lekkers genoten! Helaas hangt er vandaag een mededeling aan de deur: “Due to unforeseen circumstances, the café is closed today. Sorry for any inconvenience!” Daar sta je dan met al je verlangens! Aan de picknicktafel buiten rusten we even uit en knabbelen we wat chips weg. Daarna lopen we verder. Er komen twee wandelaars met volle bepakking uit een pad gelopen. Niet zomaar een pad, het betreft hier de coffin road! Vanaf Leac á Li kun je door de bergen naar Seilebost aan de westkust lopen over de oude coffin road. De grond aan de oostkust is te rotsachtig en/of te venig voor het begraven van de doden en dus werden de overleden geliefden met kist en al de bergen over gedragen naar de westkust waar in de duinen en op het machair de grond veel ‘toegankelijker’ was… Dáár vind je de graveyards!

De twee Oostenrijkers (want dat zijn het) adviseren ons een stukje de coffin road op te lopen. Op de kaart zie ik dat we vervolgens met een klein ommetje op het pad kunnen komen waarlangs we willen teruglopen naar de auto.

De eerste honderd meter zijn geasfalteerd, dan wordt het pad onverhard. Omdat het vanmorgen heeft geregend, is het best zompig. De geur van soppend veen kietelt mijn reukorgaan… wat een feest! We komen bij een prachtig meer. Daar verlaten we de coffin road alweer en nemen we een pad naar links tot aan de ‘grote weg’.

Na een kort stukje asfalt gaan we een zgn. school path op. Dit zijn paden die zijn aangelegd om de kinderen veilig naar school te laten lopen zonder dat ze verdwaalden of wegzonken in het veen… Over het school path wandelen we terug naar Stocinis. Inmiddels is het zeer helder weer geworden en zien we o.a. de silhouetten van de eilanden Skye, Rhum, North en South Uist aan de horizon liggen…

Ik zet mijn rugzakje in de auto en we lopen nog door naar het haventje van Stocinis. Het ligt er kleurrijk bij in het warme avondlicht…

Als we zitten te eten (het is al na negenen) begint het uitspansel bijzonder mooi te kleuren. Na enige aarzeling stappen we in de auto en rijden we naar Seilebost aan de westkust. Het blijkt de moeite waard te zijn…

De baai van Grosebay (oostkust)

Droogvallend strand bij Seilebost (westkust)