Zaterdag nemen we afscheid van Tolsta Chaolais en ons huisje aldaar, en van Lewis. Terwijl ik in de keuken thee sta te zetten, is de boer op het veldje naast ons bezig met het bijeen drijven van zijn schapen. Een pastoraal tafereel…

In de stromende regen rijden we over naargeestige moors naar Stornoway waar we boodschappen inslaan voor de komende dagen. Uiteraard lopen we – nog steeds in de stromende regen – nog even langs de vissersboten aan de kade en door het stadje. Ik schaf Coffin Road aan, geschreven door Peter May; het boek speelt zich af op Harris. In 2015 las ik van dezelfde schrijver The Blackhouse, The Lewis Man en The Chessmen, drie spannende boeken die zich op Lewis afspelen (vooral The Blackhouse is echt een aanrader).

Van Stornoway gaat de rit naar Tarbert. De overgang van de eilanden Lewis naar Harris merk je niet, een bord langs de weg markeert de ‘grens’. Ik blijf het raar vinden dat ze het over twee eilanden hebben… Het regent de hele tijd. Toch stoppen we af en toe om foto’s te maken.

In Tarbert drinken we thee en ik smul van de Victoria sponge cake die ik erbij heb besteld.

Dan wachten ons de laatste kilometers, grotendeels over de zgn. Golden Road: een smalle (single track) weg die boven de oostkust van South Harris door een maanlandschap kronkelt. Rotsen en meertjes, en geregeld uitzicht over zee. Het heeft allemaal wat!

En dan komen we aan bij The Old Crofthouse! Het huis ligt aan een kleine, beschutte baai, van de zee afgeschermd door een eiland. Aan het einde van een smal asfaltweggetje is een turning c.q. parking area gemaakt. Vandaar loop je over een paadje en twee trappen omhoog naar het huis. Wel wat gesleep met alle bagage natuurlijk, maar eenmaal daarboven hoef je eigenlijk niet meer weg. In de baai zwemmen zeehonden die geregeld uitrusten op een rots die boven water uitsteekt. Er moet ook een otter leven, maar die hebben we nog nooit gezien.

Zondag houden we het rustig… Dat wordt ook van de gasten verwacht!

Maar ’s avonds lijkt het mooi op te klaren en willen we er toch nog even uit. Hier twee foto’s van ‘onze’ baai. Let op de rots (tweede foto) waarop twee zeehonden liggen te zonnen!

We rijden we naar Luskintyre beach, aan de andere = westkant van South Harris (20 minuten). De beelden spreken voor zich, denk ik!

Weer thuis, zetten we nog een pot lekkere thee. En dan is het bedtijd!