Het is woensdag vandaag. Precies een week geleden reden we over een regenachtig Skye en namen de boot naar Tarbert (Harris). Vanmorgen is het een tijdje zonnig maar tegen de tijd dat ik klaar ben met ontbijten en zo, schuiven er alweer wolken voor de zon.

Verder dan de ruïne tegenover ons huisje kom ik niet… Vrouwlief was al eerder de deur uit en komt een tijdje later ook thuis. Tegen de middag lijken zich enkele veelbelovende scheuren in de bewolking te ontwikkelen en dat is het sein om andermaal naar buiten te gaan. Deze keer wandelen we het dorp in en bij de zwarte schuur met de groene deur nemen we het asfaltweggetje richting de zee. Na een kleine kilometer loopt het dood bij het mooie kerkhof van Tolsta Chaolais: ommuurd om de schapen buiten te houden, verhoogd om de doden droog te kunnen begraven.

Vrouwlief gaat op zoek naar wat hier een pad wordt genoemd – ze wil langs de kust teruglopen. Voor mijn rug is dat teveel over riviertjes springen en door moerasjes soppen, ik keer dus op mijn gemakje terug naar het dorp en naar huis. De zon hebben we overigens niet gezien…

Vrouwlief komt onverrichter zake terug, geen spoor van een pad te vinden… Die Schotten, jongens! Wat dat betreft zijn Engeland en Wales vriendelijker voor wandelaars, met hun public right of way dat boeren verplicht om stiles te onderhouden.

De middag wordt lezend en schrijvend en duttend doorgebracht totdat het tijd is om naar de local medical practice in Carloway te gaan. Ik word door een allervriendelijkste huisarts te woord gestaan. Voor de termijn van de vakantie komen we samen tot de conclusie dat pijnstillers in combinatie met voldoende maar sensible bewegen de enige manier zijn om de komende 2,5 weken door te komen. Ik krijg een voorraad ibuprofen en codeïnepillen mee waar ik toch een beetje stil van word… Tja, daar moet ik het dan maar mee doen, hé!

Nu gauw een steak pie in de oven schuiven en een pot coleslaw openmaken! En maar een grote pot thee zetten (een biertje zit er helaas niet in zolang ik aan die pillen vastzit…).