Na het ontbijt laden we de koffers in de auto, maken de ruiten woestijnstof-vrij en nemen hartelijk afscheid van de mensen van ons hotel dat nog maar net open is. De receptioniste heeft ons verteld hoe de Grieken nog steeds lijden onder de gevolgen van de enorme economische crisis die ze hebben doorgemaakt. De lonen zijn flink lager geworden, de lasten voor de burger torenhoog. Veel Grieken van haar leeftijd zijn ‘m gepeerd en zoeken momenteel hun fortuin in landen als Duitsland en Canada. Vooral de hoger opgeleiden… een heuse brain drain! We rijden over een rustige B-weg tussen de olijfbomen en de wijngaarden naar de National Road.

In 1958 schreef Patrick Leigh Fermor een boek over zijn Travels in the Southern Peleponnese en gaf het als titel mee: Mani. Ik koop het vandaag in Githio, waar we met heel veel geluk zomaar een plekje voor de auto vinden op de boulevard naar de zee… Volgens ons reisschema moeten we ‘op een aantrekkelijk plein’ in dit stadje koffie drinken. Een ‘aantrekkelijk plein’ vinden we niet maar Githio is wel aardig met zijn haven en de kades die glimmen in de regen…

Onze reis gaat steeds zuidelijker! Links van ons grauwt de zee, rechts van de weg zijn hoge, kale bergen. Vanaf Flomonhori zijn we echt in de Mani. Dat zie je o.a. aan de zgn. torendorpen: veel huizen zijn gebouwd in de vorm van een toren en de dorpen zien er vanaf een afstandje allemaal uit als een burcht of een fort! De vroegere bewoners van de Mani leefden in patriarchale gemeenschappen en deze clans stonden elkaar vaak naar het leven! Een beetje beschermd wonen was dus wel wenselijk.

Na regen vanmorgen is het ’s middags gelukkig droog en de temperatuur is zeer aangenaam, maar we moeten genoegen nemen met slechts een paar zonnestralen en dat is doodjammer want net als gisteren ‘verwelken’ de kleuren onder het zonlicht dat gefilterd wordt door milky cloud en woestijnstofwolken…

In Lagia stappen we uit en lopen we zo’n torendorp in. Er staan veel huizen leeg maar er worden er ook veel opgeknapt, waarschijnlijk als second home.

Ons reisdoel vandaag is Gerolimenas, een dorpje aan zee. We komen terecht in een zeer luxe hotel, niet mijn ding om het zo maar uit te drukken. We hebben een fijne kamer, echter geen uitzicht. Wel horen we aan alle kanten de wind en de beukende golven van de zee… Nadat we ons geïnstalleerd hebben, lopen we het dorpje in en gaan in een eenvoudige taverne een hapje eten.

Nu liggen we voldaan in bed en ik ga eens kijken wat P.L. Fermor te vertellen heeft…