Vandaag (dinsdag) rijden we naar Mystras, een opgraving in de buurt van de (moderne!) stad Sparta. Op een steile berg, een 634 meter hoge uitloper van het Taigetos gebergte, bouwde de Franse kruisridder Guillaume de Villehardouin in 1249 een vesting. Onder de burcht verrees in de loop van de eeuwen een heuse stad met o.a. een paleis, vele kerken en een aantal kloosters. Achtereenvolgens heersten er de Byzantijnen, de Turken, de Venetianen en weer de Turken. In de 18de eeuw woonden er zo’n 40000 mensen in Mystras. De stad kreeg het na 1770 hard te verduren van Albanese roversbendes en werd ten slotte in as gelegd tijdens de Griekse Vrijheidsoorlog.

Vanaf het parkeerterrein midden in het dorp wandelen wij over smalle verharde wegen tussen de olijfgaarden naar de ingang van het oude Mystras dat boven ons tegen de steile heuvel aan ligt.

Aanvankelijk schijnt de zon, de sun cream wordt gul gesmeerd. Maar helaas verdwijnt de zon al vrij gauw achter een vaag gordijn van woestijnstof en hoge bewolking waaruit zelfs enkele druppels regen vallen. We lopen van kerk naar kerk naar klooster naar kerk. In de kerken zijn vaak schitterende fresco’s bewaard gebleven…

Uiteindelijk bereiken we de burcht vanwaar we een mooi uitzicht hebben op de omringende bergen en het dal waarin Sparta ligt. Tijdens de afdaling begint het te regenen. Na het buitje is alles bruin gespikkeld: de regen brengt woestijnstof mee… Even breekt de zon door, de sneeuwkap op de rug van het Taigetos gebergte ligt oogverblindend te schitteren!

Het begint opnieuw te regenen. Regenjassen en paraplu’s liggen in de auto, dit was niet voorspeld. Gelukkig kunnen we onder een grote boom schuilen en is de bui van korte duur. Terug in het dorp zetten we ons onder een parasol die nu functioneert als paraplui, en drinken een kopje (Griekse!) koffie… met een stuk baklava erbij.

We treffen een bruin gespikkelde auto aan op de parkeerplaats. We rijden terug naar Sparta en naar ons dorp Xirokambion. Op de kaart zien we dat er een weggetje de bergen in voert. We hebben nog even tijd dus… waarom niet? Aan de rand van het dorp stoppen we al: een oeroude brug over de bergstroom, magnifiek! We vinden er weer wilde tulpjes…

We rijden verder, een smal dal in. De weg zit vol kuilen en is smal. Maar het landschap is adembenemend. Achterin de vallei zien we hoog in de bergflank een dorpje liggen. Daar zou ik wel eens naartoe willen! Maar de tijd tikt door en er is hier beneden in het dal al zoveel te zien. Indrukwekkende rotswanden, wilde cyclamen, (ver)wilde(rde) geiten, watervallen, oude olijfbomen… Later, in het restaurant, horen we van een stel Nederlanders die hier vier jaar hebben gewoond en gewerkt, dat het hele berggebied Natura 2000 status heeft. Met spijt in het hart keren we de auto en dalen weet af, naar Xirokambion…

We gaan in hetzelfde restaurant als gisteren eten. Er zit een Nederlands stel dat uitstekend Grieks blijkt te spreken en goed ingeburgerd is. Ze organiseren foto-reizen. Nu weer vanuit Amsterdam, want ook hen heeft de financiële crisis getroffen… Maar ze hebben nog een huis in Xirokambion en komen hier geregeld om groepjes mensen rond te leiden. Ze vertellen veel over het dagelijks leven op de Peloponnesos. Door al dat geklets wordt het wel laat… We nemen hartelijk afscheid van de Nederlanders en van de mensen van het restaurant. Ik had hier graag een week of wat gebleven, want je kunt hier in de bergen veel wandelingen maken, maar morgen moeten we verkassen, naar de Mani. De Mani, waar iedereen zo vol van is…