Na het ontbijt lopen we nog een tijdje door Navplion en het zonnetje priemt af en toe even door de hoge bewolking.

We hebben een slordige 160 km voor de boeg, ongeveer de helft langs de kust en de helft door de bergen. Om rechte stukken weg moet je hier niet komen maar gelukkig zijn de wegen over het algemeen vrij rustig. En vrachtwagens komen we al helemaal amper tegen… De rit langs de kust vind ik vrij saai, en daar is het grijze weer zeker debet aan. Toch stoppen we af en toe bij een uitkijkpunt.

Net voordat we bij Leonidio de bergen in gaan, rijden we nog naar twee kustdorpjes. Het is een bijzonder landschap: zo’n 2,5 vierkante kilometer volkomen vlak land waar volop aan tuinbouw wordt gedaan: op het land zien we veel sla en bonen staan, hier en daar aardappelen of nog wat anders. In plastic ‘tunnels’ worden o.a. tomaten, courgettes en aubergines gekweekt. Aan alles zie je dat hier hard wordt gewerkt maar een vetpot is het zeker niet! In Lakkos loopt de weg dood op een kleine parkeerplaats bij het strand. De taverna is dicht, er is hier geen levende ziel te bekennen…

Dus rijden we een stukje terug en over smalle asfaltweggetjes tussen muurtjes en kassen en boomgaarden (olijf, sinaasappel) en boerderijtjes door tuffen we naar Plaka. Onderweg rijden we door een heuse wadi (doorwaadbare plaats). De rivier staat droog…

In Plaka is wel wat beweging, met name bij het haventje waar een paar vissersboten liggen te dobberen op het water en het terras van een van de restaurantjes redelijk druk is… Op het strand echter is het stil.

We besluiten naar Leonidio te rijden, een aardig stadje waar we even uitstappen en bij de bakker wat lekkers kopen voor de lunch: een soort zoute stengels en iets dat wat weg heeft van speculaas.

Door het kloofdal van de Dafnon gaan we het Párnongebergte in… Niet mis! De weg klimt en klimt. Diep onder ons ruist de rivier. Ontzettend jammer dat de zon niet schijnt, het grijze weer slaat alle kleur uit het landschap. Opeens ontwaren we hoog tegen de rotsen ‘gekleefd’ het klooster Moni Eloni. Wat een ligging! (Hoewel je eerlijk gezegd beter kunt spreken van een ‘hanging’!)

We bezoeken het klooster. Volgens onze informatie moet je er bedekt gekleed naar binnen gaan maar dat is niet meer zo. We bespeuren ook geen nonnen, wel een pater… Ondanks deze verwarring vinden we dit klooster zeker een bezoekje waard.

We rijden verder naar het 1000 m boven de zeespiegel gelegen bergdorp Kosmas. Een charmant en vrij authentiek dorp maar het is er koud (12 graden). We laten de gezellige terrassen voor wat ze zijn…

Nog zo’n 40 km scheiden ons van onze bestemming: Xirokambion. Het is een lange afdaling met zicht op een hoge bergrug met een sneeuwdak! Bij Skoura is de routebeschrijving niet helder en in plaats van over gloednieuw asfalt hobbelen we over smalle asfaltweggetjes en zelfs een stuk onverharde weg (en een dam door een rivier) maar we bereiken veilig onze bestemming…

Het is vroeg donker en af en toe valt er een druppel regen als we naar een restaurant lopen bij het dorpsplein. Aan vier tafeltjes zitten Nederlanders te eten. Met dank aan SNP Reizen, denk ik zomaar!