Strakblauw was de lucht toen we om half acht, na een snurkloze nacht, de gordijnen open gooiden. En strakblauw is de lucht nu we in de trein naar huis zitten… De ochtend was meer bewolkt, na de middag zagen we de zon wat vaker.

Na een voortreffelijk ontbijt namen we hartelijk afscheid van onze gastvrouw en de twee dames uit de andere kamer die aan het trainen waren voor de West Highland Way. Geanimeerde gesprekken tijdens het ontbijt…

We verlieten Hoenderloo in noordelijke richting en volgden de hele dag het Marskramerpad. De Veluwse bossen leken vandaag wat gevarieerder en het licht was heel anders, én het leek erop dat de interne warmteregeling het beter deed. Kortom: aangenaam lopen…

In Beekbergen liepen we het terras van De IJstijd op en ik genoot in het zonnetje van een mok gemberthee met sinaasappel, een kersenvlaaike met slagroom en een bolletje meloenijs.

Na deze versnapering wachtten ons ettelijke kilometers asfalt… Vermaledijd asfalt! O wat heb ik daar een hekel aan! En ja hoor, na een tijdje was het zo ver: verschroeide voetzolen!

We zouden een stuk langs de Verloren Beek lopen en dat baarde ons best zorgen… Gelukkig vonden we de Verloren Beek terug in haar volle glorie.

Toen volgde een zompig paadje door een elzenbosje en over een kade. Vervolgens liepen we in de berm van het Klarenbeekse Fietspad tot… Klarenbeek!

De route voerde ons langs de buitenzijde van het dorp, langs de grote katholieke kerk en de oprijlaan van Huize Klarenbeek.

Een half uurtje later dan gehoopt bereikten we het station van Klarenbeek. Eerst echter kwamen we nog door een heus kabouterbos!!

En nu zitten we dus, zoals gezegd, in de trein naar huis…