De foto hierboven is vanmorgen iets voor zessen genomen op perron 1 van het station van Trois-Ponts, als de trein naar Liége-Guillemins binnenloopt. De jongere dame vertrekt… back to work. De oudere dame en ik rijden, na het verdwijnen van de trein in de maanverlichte nacht, weer naar Ennal om nog een uur of wat te tukken.

Na een heerlijk ontbijt met verse pistolekes van bakker Mahaux en een zachtgekookt eitje, stuur ik onze bolide naar Mont-le-Soie, een centre equestre temidden de Waalse bossen, jaren in stand gehouden met Europese subsidies. Vandaag duiken we de bossen in en we komen er niet meer uit… De zon verdwijnt achter flarden bewolking; hierboven (550m) is het zelfs wat mistig! En koud, 4 graden!

Langzaam voeren de paden ons dieper het woud in, lichtjes stijgend tot het hoogtepunt: een massief blok arduin met de inscriptie station géodesique: we bevinden ons op 599m boven de zeespiegel. De oudere dame is zo vriendelijk om te poseren.

Even verder wordt duidelijk dat we vrij hoog lopen. Op plekken waar de zon niet komt, ligt nog wat sneeuw!

We zetten de wandeling voort, dalen af naar het dalletje van de Ruisseau de Bennevi. Na vervolgens een steile klim zetten we ons op een omgevallen boom en eten we ons lunchpakket op.

We komen nu op een bijzonder stuk van onze wandeling: we gaan gedurende ruim 2,5 km de oude Duits-Belgische grens volgen, die wordt gemarkeerd met stenen grenspalen die elk een uniek nummer dragen én de letters B en P. De B staat voor België en de P staat voor Pruisen! We volgen de oude grens van paal 110 tot paal 103.

Stille getuigen zijn het van lang geleden. Als ik het goed begrijp dateert deze grens al uit de 18de eeuw, maar de B van België wijst er wel op dat de bornes pas na 1830 zijn geplaatst…

De route langs de oude grens is prachtig. We lopen hier op een plateau, vrijwel vlak en dus met beperkte afwatering wat maakt dat de paden hier ouderwets drassig zijn: zo herinner ik me de Ardennen uit mijn jeugd… Het was 1965 denk ik toen het gezin Jacobs twee weken vakantie hield in Les Gattes in Logbiermé!

Bij grenspaal 105 is er meer te zien dan een grenspaal: op amper één meter van de paal ligt een oude molensteen, half verzonken in de grond.

We bevinden ons op 595m hoogte, op een bijzondere plek. Deze molensteen, een pas d’âne (ezelsstap) genoemd, markeert:

• het kruispunt van de ‘grote weg’ van Luik via Stavelot naar Luxemburg, met de pelgrimsweg van Malmedy naar Vielsalm;
• de grens tussen de domeinen van de abdij van Stavelot, het graafschap Salm en hof Thommen;
• een soort historisch ‘drielandenpunt’ voor de bisdommen Luik, Keulen en Namen;
• thans een punt waar de grenzen samenkomen van de gemeentes Trois-Ponts, Vielsalm en Sankt-Vith.

Hoe bijzonder is dat. Terwijl ik daar sta, laat ik al die historie tot mij doordringen en probeer ik een beeld te krijgen van hoe het er hier in lang vervlogen tijden aan toe kan gegaan zijn…

Van grenspaal 104 staat nog maar een klein stompje overeind en grenspaal 103 vinden we zelfs niet… Onze wandeling loopt ten einde, ons rest nu de laatste kilometer terug naar Mont-le-Soie en naar de auto. De zon is inmiddels doorgebroken en tovert prachtige kleuren in het bos.

We doen boodschappen in de Spar in Vielsalm en bij de slager in Grand-Halleux. Om 17 uur rijden we het erf van Les Bouleaux op… Hoogtijd voor een grote pot thee! De jongere dame is nu vast onderweg van haar kantoor in Giessen naar haar knusse flat in een dorpje buiten de stad – haar laatste stukje trein…