Six, dat is toch de naam van een geslacht van rijke Amsterdammers waarover Geert Mak enkele jaren geleden een (vrij taai, vond ik) boek schreef!? Jazeker! Deze familie was eigendom van de Heerlijkheid van Wimmenum, zoals de vier vierkante kilometers duin officieel heetten die ten noorden van het zeedorp Egmond liggen. In 1992 kocht de Provincie Noord-Holland dit jachtdomein van de familie Six en zo kon het laatste stukje duinen dat in particuliere handen was, opengesteld worden. Kort daarna hebben wij daar een of twee keer gewandeld, ik herinner me dat de hellingen begroeid waren met duinroosjes, zeer fraai. Eigenlijk zijn we er daarna nooit meer geweest. Vanuit Alkmaar ligt het een beetje uit de route, zal ik maar zeggen…

Dit weekend hebben we mijn broer P. en zijn partner G. op bezoek. Gisteren dwaalden zij door Alkmaar, vandaag nemen we ze mee naar de duinen van Six, thans officieel de Wimmenummer Duinen geheten. We parkeren bij ’t Woud en lopen, nadat P&G een dagkaart hebben aangeschaft, het duingebied in, voorzien van een oude PWN-wandelkaart en een topografische kaart. De lucht is strakblauw, het helderzilveren licht doet pijn aan de ogen.

Langs zanderige paden en paadjes wandelen we over duinkammen en door duinvalleien. We zijn niet de enige wandelaars! Iedereen groet mekaar, wat is dat toch fijn! Zo naderen we na anderhalf uur Egmond aan Zee. In de duinen ten noorden van dat dorp ligt een zgn. zeedorpenlandschap: de inwoners legden er kleine akkertjes aan waarop ze vooral uien en aardappelen kweekten. Deze zeedorpencultuur is duidelijk in ere hersteld. Toen we hier in de negentiger jaren liepen, lagen de zgn. landjes er grotendeels verlaten bij; nu liggen de meeste landjes er verzorgd bij. Hier en daar staat er nog prei, spruitjes, boerenkool…

In Egmond is het ongelooflijk druk! We bemachtigen toch een tafeltje in een strandpaviljoen; de mussen vliegen er rond en aan sommige tafeltjes kun je niet zitten omdat het dak lekt! We laten ons de spek & appel pannenkoek goed smaken, ik spoel de mijne weg met een Egmondse tripel.

Voor mijn gevoel loopt half Nederland hier op het strand. We lopen 3,5 kilometer noordwaarts, richting Bergen aan Zee.

Ik ben blij als we de duinen weer in gaan, hier heerst rust!

Over brede zandpaden kuieren we terug naar ’t Woud. Het laatste stuk gaat over het fietspad. Sommige klinkertjes zijn spekglad door een flinterdun laagje ijs. In een seconde van onoplettendheid stort vrouwlief ter aarde! Geen schade aan het fietspad gelukkig, maar broek en knie zijn wel degelijk stuk… Een dompertje op de vreugde zo aan het einde van een mooie dag. We nemen afscheid P&G die terug naar Antwerpen rijden; wij gaan nog even in Castricum een bezoek brengen aan mijn schoonmoeder en karren ten slotte door donkere polders eveneens huiswaarts. Een bijna volle maan begluurt ons van achter de wolken.