Met kerst ben ik vaak moe. Uitgeput. Tot niets meer in staat. Met de laatste energie die zich ergens nog in een verborgen hoekje van mijn goddelijke lijf heeft verstopt, pers ik de kerstpost naar buiten… Dan stort ik mij op de bank en geef mij over aan virussen allerhande die mijn luchtwegen bestormen en een feest aanrichten ten koste van mijn welzijn. Hemelse muziek klinkt door het huis, het koor van de Canterbury Cathedral dringt tóch nog door tot mijn verdoofde wezen en er daalt een zekere rust – of is het gelatenheid – over mij neer. Ik zink weg in dof zelfmedelijden en vind het leven verschrikkelijk. Waarom, o waarom viert de mensheid Kerstmis en hebben we kerstvakantie!? Waarom, o waarom overkomt mij dit elk jaar!? Waarom, o waarom kunnen we kerst niet overslaan en gewoon doorwerken!? Denk maar niet dat er uit de Hemelen een antwoord komt! De conclusie luidt elk jaar onverbiddelijk: dit hoort bij het leven, vriend.

In de keuken zijn vrouw- en dochterlief bezig. Zij bereiden de kerstdis. Zoonlief is ook thuisgekomen. Ik kom langzaam bij uit mijn instorting. Laat Kerstmis toch maar komen… Diep in mijn hart heb ik er wel zin in. 😀🌲🍀