Voor het laatst naar de bakker… Met enige weemoed stap ik de winkel uit, twee stokbroden onder de arm en in mijn hand twee papieren zakjes, een met croissants en een pain au chocolat, een met twee gateaux basques. De luiken van de biologische épicerie aan de overkant van de straat zijn nog dicht, jammer, ik had graag nog een flesje jurançon gekocht…

Na het ontbijt vertrekt dochterlief voor een dagtocht. Net als gisteren hebben we een ontmoeting gepland, deze keer bij een kapel: la Chapelle San Christau. Ik doe al wat inpakwerk, vrouwlief maakt wat schoon, ik schrijf nog een laatste brief, … Zo glijdt de ochtend voorbij. De bergen zitten in de wolken, af en toe drijven er miezerbuien door de vallei.

Kort na de middag rijden we naar Accous. Een eindje voorbij het dorp laten we de auto achter bij een mooie stenen schuur. De gele streepjes van de petite randonnée loodsen ons omhoog de vallei in langs een mooie veldweg waarlangs oude boerderijen staan. De hoogstgelegen boerderij is een ruïne, jammer maar wel sfeervol!

Van hieraf klimt onze route door het bos omhoog, het pad is stenig en vol boomwortels, met dit weer dus best glad. Bij elke stap kijk ik goed waar ik mijn voeten zet, ik ben blij dat ik mijn wandelstok heb meegenomen. We kruisen het asfaltje en gaan op een schitterende oud pad lopen met zicht op de hoge berg naast ons. Daarboven in de mist loopt dochterlief ergens. En van daarboven ergens hebben we elke dag de parapente-springers zien springen, ze maken dan hoog in de lucht rondjes tot ze landen op een weilandje bij Accous. Vanuit ons huisje is dat een aangenaam en rustgevend schouwspel…

Bij de kapel staat dochterlief op ons te wachten, ze is tien minuten geleden aangekomen. Dat is dus goed getimed!

Ik wissel van wandelpartner. Moeder wil op haar gemakje teruglopen over het asfalt, dochter en vader besluiten tot een extra ommetje.

We dalen af naar de rivier en stellen vast dat het pad langs de rivier is afgesloten! Dat betekent ook voor ons: asfalt lopen. Grrr, dat is niet lekker voor mijn voet!

De weg kronkelt door de weilanden omlaag, overal staan mooie schuren en boerderijen, de meeste opgeknapt, een enkele in verval…

Opeens staat er een wandelwegwijzertje dat ons verlost van het asfalt! Aan het begin van het pad staat een bord: sluikstorten verboden… Verder lopen dus 😉.

We lopen nu over een donkere holle weg, op sommige plaatsen zie je duidelijk dat hij ooit verhard moet zijn geweest met stenen! Vast weer een oude weg, die in onbruik is geraakt toen er een streep asfalt door de vallei werd getrokken…

Om iets voor vieren zijn we bij de auto waarin vrouwlief zich al heeft geïnstalleerd. Mijn voet heeft zich goed gehouden, ik heb toch zeker wel 6 km gelopen…

We rijden naar huis. De regen valt als een dichte sluier over de vallei… Tijd voor thee en gateau basque!

Straks ga ik inpakken. Ongelooflijk hoe al die spullen die nu door het hele huis verspreid liggen, morgen weer in een auto passen… Het huisje is dan leeg, klaar om nieuwe mensen te herbergen. Wij reizen ongeveer 350 km noordwaarts, we gaan nog een paar dagen wandelen op het Plateau de Millevaches in de Limousin. Een toetje 😁.