Ik zou het verslag van vandaag weer kunnen beginnen met de mooie rit naar de bakker en de nevelslierten die als sluiers over de dorpen zijn gedrapeerd… Maar dat doe ik niet.

De jongere dame wil vandaag vanuit ons huisje naar de top van ‘onze’ berg wandelen, Le Layens (1625 m). Dat is een klim van duizend meter! De oudere dame ziet dat niet zitten maar wandelt het eerste stukje mee. Samen lopen ze onze ‘oprit’ af, ik blijf achter en installeer me met een mok thee, een vulpen en een schrijfblok: ik ga een brief schrijven.

Ik ben nog geen bladzijde ver of mijn telefoon gaat. De jongere dame is aan de klim begonnen en de oudere dame nodigt me uit om haar met de auto op te pikken en een stukje verderop samen naar de table d’orientation te pikkelen. Allez hup, zo begin ik aan mijn eerste wandelingetje sinds ik mijn enkel heb verstuikt.

Het is een mooi pad van het asfaltweggetje naar het uitkijkpunt. De zon schijnt maar er is hoge bewolking in opbouw… Terug bij de auto verleidt de oudere dame me om nog een stukje de andere kant op te lopen. En zo heb ik er als we weer terug naar ons huisje rijden, toch ruim 1,5 km opzitten!

De jongere dame laat intussen weten dat de klim gestaag vordert en dat we ons stilaan klaar mogen maken voor de rit naar de Col de Berghout (1164 m) waar een ontmoeting en een gezamenlijke lunch staat gepland.

Na een korte stop bij een vervallen watermolen in Osse-en-Aspe rijden de oudere dame en ik naar de Col de Houratate (1009 m) en vandaar over een asfaltweggetje, de naam nog amper waardig want vol scheuren en kuilen, naar de Col de Berghout.

We wandelen de jongere dame tegemoet, ze heeft inmiddels de top bereikt en is aan de afdaling begonnen. Na een kleine kilometer lopen, genietend van het uitzicht en de bloemen, ontmoeten we elkaar bij de Fontaine Mayou. We vallen elkaar in de armen en bewonderen het leven in de drinkbak bij de fontaine: salamanders en rondwormen – vreemde wezens, die laatste, in eerste instantie denk ik dat er stukjes dun touw in het water liggen, tot ze opeens gaan bewegen! We verorberen de meegebrachte lunch.

We bevinden ons vrij hoog en zien dat de valleien ten zuiden van ons in de wolken zitten; hier en daar steekt er een topje of een bergruggetje bovenuit. De jongere dame bevestigt dat alles ten zuiden van de Pyreneeën onder een dik wolkendek is verborgen… Opeens komen er door de vallei onder ons óók wolkjes aanrollen.

Onze twee recente ervaringen indachtig, heb ik diep respect gekregen voor mist in de bergen! We besluiten om weer terug richting de auto te lopen. De jongere dame zet er de pas in, want zij gaat helemaal afdalen naar Athas en Osse-en-Aspe. De oudere dame en ik lopen op ons gemakje naar de pas. Achter ons verdwijnt een groot deel van het landschap in de wolken, maar ook de hoge bergen op de Frans-Spaanse grens worden opgeslokt!

We hobbelen met onze trouwe vierwieler van de Col de Berghout terug naar de Col de Houratate en maken nog een derde wandelingetje. Een prachtige weg loopt over de kam. De jongere dame, die we met de auto hadden ingehaald, haalt ons nu zelf weer in. Wat een gezelligheid!

Mijn voetje zegt dat het meer dan genoeg is geweest… Die drie wandelingetjes samen zijn toch goed voor zo’n kleine 5 kilometer! Thuis gekomen leg ik me op de bank met een pak ijs op mijn zere pootje. Ik zak weg in een voldane roes. Het lopen is goed meegevallen!

Om kwart over vier komt de jongere dame aan! De oudere dame staat bij het raam en ziet haar de oprit oplopen! Die is dus ook nog vanuit het dorp naar boven komen wandelen, 200 meter stijgen erbij. Chapeau voor de jongere dame!

Intussen is het bewolkt en is er geen top meer te zien. Het ik lekker fris buiten. Straks schuiven we een pizza in de oven. En morgen… onze laatste dag in de Pyreneeën!