Het is zondag 2 januari, en al vroeg zitten vrouwlief en ik in de auto, op weg naar de stad waar ik ben geboren en getogen: Antwerpen… In eerste instantie maken de ruitenwissers overuren, maar naarmate we zuidelijker komen, droogt het op en zien we zelfs blauw aan het uitspansel verschijnen…

Punt 1 op het programma is een bezoek aan mijn oude moeder, natuurlijk om haar een Gelukkig Nieuwjaar te wensen maar ook om haar alvast te feliciteren met haar 91^ste jaardag aanstaande dinsdag! We richten een feestelijke lunch aan…

Punt 2 op het programma is een bezoek aan onze lieve zoon en onze heerlijke kleindochter; helaas moet schoondochterlief vandaag werken… Het gezin woont in een mooi huisje op de voormalige Vraagheide in een uithoek van de gemeente Schilde. Al gauw staan we in de startblokken voor een frisse boswandeling. Voor de kleine Jona staan op het programma: de pony’s, de paardjes en de koeien… Helaas staan de pony’s binnen. De paarden zijn net gevoerd en hebben alleen aandacht voor hun ruif. De koeien staan óók in hun stal… Gelukkig kun je ook bomen aaien.

We nemen het paadje naast hun huis en volgen de onverharde Kleine Vraagstraat richting de grote weg: de Abdijlaan, genoemd naar de Abdij Onze Lieve Vrouw van Nazareth (Brecht) die even verderop ligt en gelieerd is aan de trappistenabdij van Westmalle. In hun (web)shop verkopen ze verzorgingsproducten onder de handelsnaam Trapp.: onder andere zepen en shampoos waarin bier van Westmalle is verwerkt. (Ik vind dat ergens wel zonde…)

Aan de overkant van de Abdijlaan komen we langs ‘de paardjes’ maar zoals reeds aangestipt, roepen we de beestjes tevergeefs… Even verderop gaan we rechts het bos in: het is een typisch Kempens mastbos, een aanplant van dennen op schrale zandgrond, oude landduinen. Al gauw komen we langs een mooi en indrukwekkend kruisbeeld, in 1948 geplaatst aan de voet van een heuvel en een geschenk van de toenmalige burgemeester van Oostmalle, Graaf Thierry de Renesse. Toen waren burgemeesters nog van adel… de goede oude tijd. Kom nu maar eens om een politicus die zo’n kruisbeeld aan de gemeenschap schenkt! Moderne burgemeesters laten nieuwe woonwijken na, en drukke ringwegen, industrieterreinen en andere nuttige infrastructuurwerken!

De betreffende heuvel is niets meer en niets minder dan de Drieboomkensberg… een duin dat een paar meter hoger is dan het omliggende landschap. Dit is – jawel, we zijn in Vlaanderen! – een bekend bedevaartsoord.

Op 14 juni 1746, tijdens de Successieoorlog, vond hier een veldslag plaats tussen Engelse, Oostenrijkse en Hollandse legers enerzijds en de Fransen anderzijds. Een zwaargewonde en door wondkoorts bevangen Engelse officier, Crombell genaamd, beloofde hier een kapel te laten bouwen indien hij genas. Een wonder geschiedde, de goede man bracht het er levend van af en rond 1750 richtte hij ter plekke een stenen kapel op. De kapel, die boven op een zandheuvel stond, was van verre te zien en werd een centrum van een steeds groeiende devotie. Zieken en troostzoekenden vonden hun weg naar de Drieboomkensberg en de kapel van Onze-Lieve-Vrouw-ter-Koorts. Zij smeekten om genezing, verlichting en troost. In de nacht van 9 november 1800 werd de kapel door een zware storm volledig verwoest. Ze werd niet herbouwd… Bij opgravingen is de oude kapelvloer teruggevonden alsook scherven van kapotte Mariabeelden… Het beeld dat er nu staat, is het vijfde op rij. Nummer vier zou in de jaren ’60 van de vorige eeuw door vandalisme zijn gesneuveld. Nummer vijf werd op een hoge sokkel gezet en er kwam een hekwerk omheen.

De plek wordt onderhouden door een groep vrijwilligers onder leiding van een gepensioneerde man die werkzaam was in de brouwerij van de Abdij van Westmalle. Toevallig is hij net ter plekke en hij vertelt gaarne over de geschiedenis van deze plek. Zijn versie wijkt overigens wel af van de officiële… Volgens hem gaat het om een Franse soldaat en een een veldslag in de 16^de eeuw… Uiteraard probeer ik het gesprek om te buigen in de richting van ’s mans arbeid in de brouwerij, maar hierover is hij minder geneigd te vertellen… Hij wil wel kwijt dat de paters zelf van oudsher een lichter bier dronken, dat Extra werd genoemd. Dát bier is sinds kort alsnog succesvol in de handel gebracht. Je kunt het verkrijgen bij lokale cafés en drankhallen, en in de winkel van de abdij die elke vrijdagochtend is geopend voor de gewone mens zoals ik… Afijn, het wordt me duidelijk dat een volgend bezoek aan onze zoon gepaard zal gaan met een wandeling naar de abdij(winkel). Maar dan moeten we dus wel op een vrijdagochtend komen…

Over kronkelende paden die her en der slijkerig zijn, duwt zoonlief dapper en onvermoeibaar de buggy voort. We komen bij een uitgedund bos en een open plek: het Zandven. Hier wordt oude natuur hersteld en grazen normaliter de koeien waarvoor we zijn gekomen. De beesten (van het ras brandrood) houden zich echter schuil in de kleine stal aan de rand van het weiland… Arme Jona!

Volgens zoonlief komen we zo meteen langs een plek waar onlangs een ernstig ongeval heeft plaatsgevonden. Ik vind het vreemd dat we naar zo’n plek geleid worden want ramptoerisme zit niet in de genen van onze familie… Maar inderdaad, aangekomen op de plaats des onheils blijkt hier een heks onder invloed van alcohol pardoes tegen een boom te zijn aangevlogen! Dat moet pijn gedaan hebben… Gelukkig lijkt de boom (een beuk) de klap goed te hebben doorstaan. In de heks zit helaas niet veel leven meer.

We lopen verder. Gauw wordt duidelijk dat we ons op een griezelparcours bevinden! In heel Vlaanderen zijn 100 van dergelijke griezeltochten uitgezet door KWB Eensgezind. Ik kom er niet meteen achter waar de letters KWB voor staan, maar vermits we in Vlaanderen zijn, schat ik in dat ik er niet naast zit als ik stel dat het hier gaat om de Katholieke Wandelbond. Er lopen trouwens aardig wat gezinnen door het donker wordende bos die af en toe hun smartphone in de hand nemen om te luisteren naar griezelverhalen, verteld door ene Dimitri Leue. 

Wij lopen griezelend een stukje over het griezelparcours en steken dan weer de Abdijlaan over, die hier trouwens Waterstraat heet omdat we een gemeentegrens zijn gepasseerd… Het is kwart voor vijf als we weer op de Vraagheide zijn. Binnen brandt de kachel. We zetten thee en we snijden de buche de noël aan die vrouwlief en ik vanmorgen bij de bakker op ’t Sint-Anneke kochten… We eten de buche zonder schroom helemaal op!

Rond half zeven nemen we afscheid van elkaar. Wij tanken nog goedkope Belgische benzine en rijden dan noordwaarts, de regen in…