We kennen de Sommevallei thans als een deel van Frankrijk dat bezaaid is met oorlogsbegraafplaatsen, met name uit de Eerste Wereldoorlog… Het slagveld lag ten oosten van de stad Amiens en bevond zich ruwweg in de driehoek gevormd door de stadjes Albert, Bapaume en Péronne. De Slag bij de Somme begon op 24 juni 2016 met onafgebroken bombardementen op de Duitse linies. Op 1 juli 1916 werd het sein gegeven voor de aanval door het leger zelf… Tegen het invallen van de winter was slechts een honderdtal vierkante kilometers veroverd ten koste van onnoemelijk vele mensenlevens. Pas op 18 november 1916 staakte de geallieerde legerleiding de aanval. De tol was hoog: het Verenigd Koninkrijk verloor 420.000 manschappen, Frankrijk 200.000 en Duitsland 450.000.

Al deze ellende speelt een belangrijke rol in het boek Svøm med dem som drukner, letterlijk vertaald Zwem met hen die verdrinken. Het boek (uit 2014) werd in het Engels vertaald en kreeg in die taal de titel The sixteen trees of the Somme. Op het kaft van de Nederlandse vertaling (2015) prijkt de titel De vlamberken.

Authuille is een dorp net ten noorden van Albert. Daar had de familie Daireaux een boerderij en een bos. Een bos dat na de WO I werd afgesloten omdat het vol onontplofte granaten lag, inclusief gasgranaten… In dat bos stonden zestien machtige, 400 jaar oude walnootbomen. Het recht om ze om te hakken was – tegen een aanzienlijk bedrag – verworven door een houthandelaar uit Edinburgh, Duncan Winterfinch, die ook een huis (Quercus Hall) bezat op Unst, een van de wat kleinere Shetland Isles. Zijn kleindochter Gwendolyn Winterfinch alias Gwen Leask, studeert in Edinburgh maar verblijft in de vakanties vaak in een klein stenen huisje in de buurt van Quercus Hall.

In het Noorse Gudbrundsdalen ligt het dorpje Saksum. Daar staat de boerderij van de familie Hirifjell. Edvard Hirifjell woont er bij zijn grootvader Sverre. Grootmoeder Alma is een paar jaar geleden gestorven. Boven de boerderij van opa Sverre ligt een klein berkenbos, geplant door Sverres broer Einar. Om de stammen heen zitten ijzeren banden: sommige zijn inmiddels ingekapseld door de immer groeiende berken, andere zijn (met een luide knal) geknapt. Edvards ouders zijn omgekomen in 1971 tijdens een reis naar Frankrijk: ze werden gevonden aan de oevers van de Ancre die door Authuille stroomt, verdronken in een modderige poel. De kleine Edvard, die mee op reis was, was vier dagen spoorloos en werd uiteindelijk teruggevonden aan de kust, in de wachtkamer van een huisarts in Le Crotoy. Het ongeluk is nooit helemaal opgehelderd en ook hoe Edvard vier dagen spoorloos was, is een mysterie gebleven… Edvard is best verliefd op de mooie Hanne Solvoll…

Als opa Sverre komt te overlijden, vertelt de oude dominee aan Edvard wat hij weet over de familie Hirifjell, over Edvards ouders, over Einar, de broer van opa. Dit verhaal brengt Edvard in beweging en hij gaat op onderzoek uit. Zijn reis brengt hem naar de Shetland Isles, naar Uns en naar het piepkleine schereneiland Haaf Gruney waar de broer van zijn opa zich heeft teruggetrokken. Daar leert hij Gwen kennen, wiens grootvader Duncan inmiddels is overleden. Het kostbare hout van de walnotenbomen van de familie Daireaux wordt het middelpunt van een gemeenschappelijke zoektocht die hen samen naar de Sommevallei voert…

Enfin, als ik je nu nog niet heb kunnen verleiden tot het lezen van dit spannende boek, dan weet ik het niet meer! Zoals in alle boeken van Lars Mytting, de schrijver van o.a. De zusterklokken (eveneens een aanrader!), speelt hout ook in dit boek een belangrijke rol. Mytting is niet alleen een liefhebber van hout, maar ook van auto’s en dat merk je eveneens als je het boek leest… Hijzelf is de trotse bezitter van o.a. een 50+ oude Jaguar. Hoewel ik De zusterklokken net een tikkeltje beter vind, geef ik De vlamberken zeker ⭐⭐⭐⭐!