Ik weet niet waarom, maar rond half vijf doe ik één oog open en vervolgens een tweede… Ik richt me op en loer naar buiten door een spleet tussen de gordijnen. De hemelkoepel is wolkeloos en blauw, en in het noordoosten licht een zachtoranje gloed op aan de einder… Klaarwakker ben ik nu.

Twintig minuten later parkeer ik de auto aan de Wagenweg. De hemelkoepel is nog altijd wolkeloos en blauw, en in het noordoosten licht nog steeds een zachtoranje gloed op aan de einder… Over het land liggen sliertige dekens van nevel en over dit ochtendlijke tafereel strooit de volle maan haar tanende licht…

Vanaf de parkeerplaats loop ik over het fietspad naar de brug over de Saskevaart.

Vervolgens loop ik de grasdijk op die de grens vormt tussen de ‘oude’ en de ‘nieuwe’ Kleimeer. De roerdomp laat uitbundig van zich horen, het misthoorngeluid dat hij voortbrengt klinkt zo ’s morgens vroeg nog mysterieuzer dan anders, vind ik. Verder is het een gesnor, getsjilp en gegak van jewelste en hoor je nog geen verkeer… Als je buiten bent, horen die natuurgeluiden wat mij betreft bij het begrip stilte… Als op een gegeven moment een auto met een opgevoerde motor optrekt, ervaar ik dat als een Grote Inbreuk… Hoe durf je het om zo vroeg op de ochtend zoveel herrie te maken. Maar het geluid sterft weg en de stilte neemt het weer over. Overigens wordt tijdens zo’n vroege wandeling ook je neus getrakteerd op allerlei intense geuren… van vochtig land tot meidoornparfum!

Het is al na half zes als de zon eindelijk boven de bomen komt en met haar oranje licht de nevelslierten doet oplichten. Het lijkt alsof de roerdomp er nog een schepje bovenop doet!

Intussen zijn mijn schoenen door en door nat! Zo’n bedauwde grasdijk is erger dan een bergriviertje waar je doorheen moet… Langs de Nauertogt zet ik er even stevig de pas in. De mannen van Min Infra, die bezig zijn met een complete herinrichting van de Nauertogt, zijn nog niet aan het werk; hun machines staan te glanzen in de eerste zonnestralen.

Ik verlaat de Nauertogt en loop weer een grasdijk op. Ik zou ook kunnen zeggen: een modderdijk… Ik glibber een eind verder en krijg na een paar honderd meter weer uitzicht op de Kleimeer. De zon staat inmiddels een stukje hoger en ik vind het verbazingwekkend hoeveel nevelbanken er al zijn weggebrand in het afgelopen kwartier of zo…

Ik loop het hele pad langs de Kleimeer af. Intussen schuiven er steeds meer wolken voor de zon. Vanaf de brug over de Saskevaart zie ik een groep ganzen zwemmen.

Thuisgekomen zet ik mijn kliedernatte schoenen bij de achterdeur – die moeten straks naar buiten om te drogen. Ik trek droge sokken aan en zet een pot… koffie!