Na een mooie rit door het polderlandschap van de Kop van Noord-Holland rijden we bij het Amstelmeer de Wieringermeer in. Met deze polder (droog komen te liggen omstreeks 1930) heb ik een bijzondere band want ik heb een aantal jaren gewerkt in het oudste dorp van deze droogmakerij: Slootdorp. Als we na de wandeling naar huis rijden, komen we door Slootdorp en vanaf de brug over de Nieuwesluizervaart zie ik de nieuwe basisschool in aanbouw… Zo’n 20 jaar nadat de gemeente Wieringerwerf (nu deel van Hollands Kroon) besloot dat de oude Regenboog (nu De Meertuin) nieuwbouw verdiende, is het eindelijk bijna zo ver. Ik ben zó benieuwd voor welk ontwerp er uiteindelijk is gekozen!? Er lagen in ‘mijn’ tijd mooie plannen maar die werden afgeserveerd als ‘te duur’…

De Haukes is de oude veerboothaven: hier legde de veerboot aan die aansloot op een stoomtramlijntje vanuit Schagen! Je kunt het je nu niet meer voorstellen… Het voormalige Zuiderzee-eiland Wieringen is tegenwoordig gescheiden van het vasteland door het smalle Wieringerrandkanaal, dat verderop Amstelmeerkanaal heet, aldus de topografische kaart.

We vinden een plekje voor de auto op een ‘half pleintje’ bij de ingang van de jachthaven. Een aantal jaar geleden namen fiets- en wandelmaatje Barney en ik hier nog plaats op het terras van een klein cafeetje: De Postboot. Helaas, het kroegje wordt grondig verbouwd en ik heb zo mijn twijfels of het na de verbouwing nog een café is. De tijd zal het leren.

We gaan op pad. Er staat een strak windje uit het noorden maar de lucht is strakblauw en we lopen het eerste stuk in de luwte van de overigens lage dijk. Achter die dijk liggen weilanden waar ganzen, grutto’s en kieviten af en aan vliegen. Voorbij de weilanden ligt, duidelijk op een hoogte, het dorpje Westerland. Wat opvalt zijn de lelijke camping en het mooie bakstenen kerkje. Aan de overkant van het Amstelmeer zien we talrijke windmolens en de prachtige watertoren van Wieringerwaard die op het oude land staat: ruim 51 meter hoog en daarmee een echt oriëntatiepunt.

Voorbij de jachthaven loopt onze route over een smal klinkerpaadje. We zijn er niet alleen, de inwoners van Westerland en De Haukes vinden het hier fijn lopen met de hond, en twee keer moeten we aan de kant voor een fietser. We zoeken een plekje onderaan de dijk, in de zon en in de luwte – prima uit te houden! – en eten een hapje.

Als we weer lopen, zien we voor ons uit op de dijk een kudde schapen komen aanlopen. Helaas! een dame met grote hond vindt het blijkbaar wel grappig om haar huisdier los te laten. Het beest rent op de schapen af die niet weten hoe snel ze moeten omkeren en wegrennen, de andere kant op. Blaffend zit de hond de schapen achterna en gelukkig haalt hij het niet in zijn hoofd om de afrastering over te springen! Ik weet niet wat er dan gebeurd zou zijn. De schapen kunnen niet verder en drommen samen bij een hek. Hond en baasje lopen verder, de schapen komen weer onze kant uit. Alsof er niets is gebeurd…

We volgen de dijk tot Lutjestrand waar gesurfd en gezwommen kan worden en waar een camping en horeca te vinden zijn. We leven in tijden van corona, dus een terrasje doen zit er niet in en er wordt hier ook niets ‘to-go’ geboden. We lopen verder, omhoog! Dan gaan we de Westerlanderweg op die ons het dorpje in voert. Bij de ingang van de camping is een ijssalon. Je raadt het al: we vallen als een blok voor de verlokkingen… Ik neem een bolletje stroopwafelijs en een bolletje advocaatijs. Vrouwlief gaat voor meloen en mango. Het is niet warm, dus we hoeven niet bang te zijn voor smeltend ijs. Op ons gemakje lopen we naar het kerkje en vinden daar wat we zoeken: nee, niet God, maar een bankje uit de wind in de zon. GENIETEN.

De Westerlanderkerk was oorspronkelijk gewijd aan de heilige Nicolaas. Al in de 9de eeuw moet hier een kerk hebben gestaan. De toren dateert uit het begin van de 16de eeuw en stond oorspronkelijk los van de kerk. In 1828 werd het schip van de kerk vergroot en verbonden met de toren. Al met al een juweel van een kerkje, vind ik, en als we verder lopen en vanaf het dorp afdalen naar de weilanden, stop ik meermaals om even een terugblik te werpen…

We lopen nu over rustige asfaltweggetjes tot we in de bocht van het Damsterpad rechtdoor kunnen en een schelpenpaadje oplopen dat ons naar de drukke Poelweg (N240) voert. We volgen de Poelweg een stukje naar rechts en zijn blij als we linksaf de rustige Hoelmerkruisweg op kunnen lopen. Na een kleine kilometer gaan we rechtsaf, de Varkensgrasdwarsweg op en lopen tot op de wierdijk, sinds 1988 een provinciaal monument! In de middeleeuwen al werd deze dijk aangelegd: tussen een dubbele rij palen werd gedroogd en samengeperst zeegras gelegd. De rijen palen stonden ongeveer twee meter uit elkaar, de dijk was dus ongeveer twee meter breed en diende om de lager gelegen delen van de zuidkant van het eiland Wieringen te beschermen tegen het water. De wierdijk ligt er nog steeds, op een enkele plek is goed te zien hoe de dijk is geconstrueerd. Zeegras groeide vroeger in de Waddenzee, meldt Wikipedia, maar door een schimmelziekte is het er niet meer te vinden… Voor de restauratie van de dijk werd zeegras uit de Duitse Oostzee aangevoerd.

Aan de dijk staat een huis met een aardige tuin waarin een geel geschilderd tuinhuis staat: hier sliepen vriend Barney en ik toen we voor het eerst tijdens een fietstochtje gebruik maakten van Vrienden op de Fiets! Bij de voordeur van het huis zie ik het logo van de stichting, ik denk dat je hier nog steeds kunt overnachten…

Helaas!!! De wierdijk (die hier de Hoelmerdijk heet) is hermetisch afgesloten met een hoog hek: er wordt aan gewerkt. Er zit niets anders op dan terug naar De Haukes te lopen langs dezelfde route. We steken de drukke Poelweg opnieuw over. Een smal schelpenpaadje onderaan de wierdijk voert ons terug naar De Haukes en de auto… Rozig voel ik me, na zo’n hele dag buiten… Vanmorgen het Zwanenwater, vanmiddag Wieringen… zon en wind… zalig!