Tussen Bergen en Schoorl, aan de binnenduinrand, bestaan de bossen voor een groot deel uit naaldbomen, en met name dennen. Dat neemt niet weg dat je hier en daar ook prachtige beuken ziet staan en dat er perceeltjes eiken- en berkenbos zijn, en stukjes gemengd bos. Op een zonnige dag, als er een koude wind staat, is het erg fijn om daar in de beschutting van de bomen een rondje te lopen.

Afgelopen maandag reden vrouwlief en ik naar de parkeerplaats nabij Manege Poelenburg en De Noorderhoeve. Ik had een rondje in mijn hoofd, maar het was te lang geleden dat ik in dit stukje duingebied had gewandeld en het lukte ons niet het voorgenomen rondje te lopen, wat ons er niet van weerhield om met volle teugen te genieten van onze wandeling!

Woensdag 11 maart 2020

Vandaag de herkansing. Opnieuw is het stralend weer en ook het ijzige windje is aanwezig. Om het rondje dat ik wil lopen deze keer goed in het hoofd te prenten, loop ik het in omgekeerde richting. En ja hoor, deze keer lukt het helemaal… Het rondje is ongeveer 5 km.

Vanaf het parkeerterrein, dat het startpunt 89 (Aagtdorp-Poelenburg) is van Wandelnetwerk Noord-Holland, loop ik 200 meter terug langs de weg, naar de duiningang. Ik wil al meteen waarschuwen, er zijn hier twéé wandelnetwerken: dat van Noord-Holland (dat niet zo diep het duingebied ingaat) en een knooppuntennetwerk van Staatsbosbeheer. Mijn rondje volgt grotendeels de rode route van Staatsbosbeheer, maar ik kort ‘m in en steek door langs het Uilenduin. Op de website van Wnw-NH staan overigens alle knooppunten aangegeven, óók die van SBB.

Bij de ingang van het duingebied staan meerdere borden met informatie en kaarten, er vertrekken hier wandelingen en het is een populair startpunt voor het mountainbikeparcours door de Schoorlse duinen. Ik loop omhoog over het zanderige pad. Eigenlijk  loop je hier door een stukje beukenbos, prachtig!

Eenmaal ‘boven’, ga ik tweemaal rechtsaf en loop verder op de Randweg. Ik volg de rode pijltjes. Het is rustig in het bos, op een mevrouw met een hond en een hardloper na, kom ik op dit stuk niemand tegen. De hardloper herken ik, ik heb zijn dochter in de klas gehad toen ik in Schoorl werkte; hij herkent mij duidelijk niet. Later kom ik nog een andere bekende uit die tijd tegen, de man van de toenmalige directrice van de school… Ook hij herkent me niet.

Op een gegeven moment gaat de rode route rechtsaf, naar de Duinweg, ik blijf op de Randweg lopen en pik even verderop de rode pijltjes weer op. Na een kilometer verlaat ik de rode route en sla ik linksaf. Het duinpad is begroeid met gras, hier wordt weinig gelopen. Ik hoor allerlei vogeltjes tsjirpen en kwieteren. Een vink, die duidelijk niet gewend is dat hier mensen lopen, zit voor me op het pad, ik kan het beestje tot op twee meter benaderen!

Ik daal af en sla tweemaal linksaf. Ik loop nu op de Groeneveldslaan. Hier liepen we vroeger vaak met de kinderen en ik ben hier ook wel met mijn Griffel-klasje geweest om naar de bonte specht te kijken die een hol had in een eik pal naast de weg. Op de plek waar die eik stond, zie ik nu een afgezaagde boomstronk… Het bankje waarop we vaak pauzeerden, staat er nog. Ik zet me, zalig in het zonnetje, drink van mijn flesje water en eet een Liga. Ik geniet intens van de warme lentezon en van de complete rust die hier heerst.

Ik loop nu alweer een tijdje de rode route en ik volg de pijltjes, over de Schoorlse Nok (48 m boven NAP, mooi uitkijkpunt) en langs het parkeerterrein van hotel Blooming (en restaurant De Zandhoeve). Een smal, kronkelend paadje dat parallel loopt aan de Duinweg, voert me terug naar het startpunt van de wandeling…