Zondag 1 maart 2020

Onze vakantie loopt ten einde. In Nederland maken de collega’s zich op voor de nieuwe schoolweek, wij hebben nog twee dagen Marokko voor de boeg; pas dinsdag vliegen we terug.

Qua rijden hebben we deze dag niet zo goed ingepland, maar dat komt omdat de weersvoorspelling er voor het weekend en de dagen erna minder gunstig uitzag en we wilden Legzira Beach écht met zon zien… Achteraf blijkt het het hele weekend nog zonnig te zijn. Tsja… Vanaf Mirleft gaan we eerst terug naar Tiznit rijden, dan weer terug naar Mirleft en door naar Sidi Ifni – en dan wéér terug naar Mirleft. Kortom een beetje heen en weer…

We drinken een kop thee in ons appartement, daarna rijden we ons stadje in en kopen lekkere croissants e.d. bij Patisserie Mirleft. We kiezen voor de rit (heen én terug) naar Tiznit de route door de bergen en die is erg mooi!

Tiznit is een vrij jonge stad, in 1881 gesticht door sultan Hassan I die zijn macht in de regio wilde versterken. Joodse zilversmeden vestigden zich al gauw in Tiznit dat een centrum werd voor de zilversmeedkunst. Omdat het vandaag zondag is, zijn er heel veel winkeltjes gesloten, zeker omdat we relatief vroeg de stad zijn. Dat geeft maar weer eens aan dat hier niet zoveel toeristen komen… Na twaalven komt er wat meer leven in de brouwerij. We gaan de stad, die helemaal ommuurd is, binnen via de Bal El Ouina, een van de vijf grote stadspoorten. De poort van de Ancien Souk is toch al open en we vinden er zelfs een geopende juwelierszaak!

Nadat we uitgebreid hebben gekeken (en uiteindelijk ook wat kopen), zwerven we door de stad. Na een tijdje komen we in een hoofdstraat waar wél veel volk op de been is en de winkels open zijn. We gaan een patisserie in en drinken koffie met een gebakje erbij.

Op de terugweg naar de auto koop ik nog een paar baboushes en bezoeken we nóg een juwelierszaakje waar ik een mooie berberhanger koop en de dames nogmaals overstag gaan, voor oorbellen deze keer.

Het zal ongeveer twee uur zijn, als we de terugrit aanvangen: door de bergen naar Mirleft en dan verder langs de kust, zuidwaarts, naar het stadje Sidi Ifni, waar elke zondag een grand souk wordt gehouden op een verlaten landingsbaan in de buurt van de stad. In Mirleft stoppen we even om een tafeltje te reserveren bij restaurant Zan-Zan, dit op aanraden van een Franse echtpaar.

Als we in de stad parkeren en het terrein van de grand souk oplopen, zijn de meeste kraampjes al opgebroken: het heeft hier vanmorgen zó hard gewaaid dat de marktkooplui al voor het middaguur besloten te vertrekken.

Wij dwalen een uur of wat door het kleine stadje, dat tot 1969 Spaans territorium was. De Spanjaarden waren hier al in de 15de eeuw de machthebbers, werden in 1524 verdreven maar kregen als onderdeel van het Verdrag van Tétouan (1860) Sidi Ifni opnieuw in handen. Pas toen Marokko in 1969 de toegang naar Sidi Ifni over land afsloot, waren de Spanjaarden bereid de stad over te dragen aan de Marokkaanse koning!

In de architectuur van de stad vind je naar het schijnt veel Spaanse (en art deco) elementen terug maar eerlijk gezegd wordt dat mij niet helemaal duidelijk. Wat wel opvalt is dat zowat alle huizen wit geschilderd zijn, en de ramen en deuren blauw. Dat geeft het stadje een aparte uitstraling die niet typisch Marokkaans is. Sidi Ifni maakt op mij een wat verwaarloosde indruk, maar het stadje schijnt recent toch ontdekt te zijn door de toeristische (surf-)industrie en langzaam maar zeker worden er veel huizen opgeknapt, lees ik in mijn reisgids. We zien overigens ook een mooie oude moskee en een paleisachtig gebouw met een zeer Spaanse uitstraling… Hieronder enkele impressies.

We rijden terug naar Mirleft. Onderweg stoppen we nog bij de Plage Sidi Mohammed Ben Abdellah, waar een moskee boven het strand staat te waken over de goede zeden der badgasten. Wij genieten vooral van de rotsen en de branding!

Als het donker wordt (de zon verdwijnt weer in een laag woestijnstof…) lopen we van ons appartement naar het centrum van Mirleft waar we lekker eten bij Zan Zan.

Op de kaart staat dromedarisvlees. Ik twijfel maar kies uiteindelijk toch voor iets heel anders: calamares! Aan het tafeltje naast ons zit een Duits echtpaar uit Frankfurt, de man heeft wél een stuk dromedarisvlees besteld. Als de waard vraagt of het smaakt, geeft hij te kennen dat het een interessante ervaring is maar niet voor herhaling vatbaar. Ik geniet verder van mijn calamares 😊; vooraf krijg ik een heerlijk romige groentesoep en als toetje bestel ik muntthee en crêpes au citron. Zan Zan is iets duurder maar het eten is er inderdaad prima!

Morgen gaan we terug naar Temsia, bij de luchthaven, naar de villa waar we onze eerste nacht op Marokkaanse bodem doorbrachten…