Zal ik of zal ik niet… Het is best fris voor de tijd van het jaar, het is al aan de late kant en er waait een onaangenaam windje. Overigens ben ik geen vriend van wind, dus het zegt niet zoveel als ik zeg dat er een onaangenaam windje waait. Wat uiteindelijk de doorslag geeft is het songfestival-geweld dat zo meteen in onze huiskamer gaat losbarsten.

Ik stap in de auto en stop een ceedeetje van Afro Celt Sound System in de CD-speler. Rustig tuf ik langs het kanaal naar de kop van Koedijk en draai het Vlasgat op. Aan het eind van de weg zet ik de auto aan de kant, slinger mijn rugzakje op mijn rug en ga lopen. Tijdens de autorit brak de zon goudgeel door de paarse wolken, nu is ze achter het wolkendek verdwenen… definitief, vrees ik.

Ik loop het ‘korte’ rondje: over het smalle paadje langs de rietvelden van de Kleimeer tot bij huize Barsingerhorn, zoals ik het nog steeds noem. Vervolgens steek ik door naar de Zomerdel (de grote plas) en langs het Lamslik en de Saskevaart wandel ik weer terug naar de auto. Onderweg geniet ik van het getwinkeleer van de vogels in het riet en in de bosjes. Tweemaal schiet een haas er vandoor als ik er bijna op trap: ik schrik nog meer dan die hazen, geloof ik.

De schemering zet in, op mijn gemakje rijd ik langs het kanaal terug naar huis. Afro Celt Sound System zorgt voor de muziek. In onze huiskamer wordt er gezellig naar het songfestival gekeken en geluisterd, en er worden fanatiek ranglijstjes opgesteld en bediscussieerd. Ik trek me terug in mijn kamer; ik verdraag / mijn trommelvliezen verdragen vele van de songfestivalliedjes écht niet. Waarmee niet gezegd is dat er geen mooie liedjes tussen zitten. Duncan (zo heet ie toch?) mag van mij winnen, hij brengt een prachtige song ten gehore!