Ik was een beetje – nou ja, best wel behoorlijk – in verwarring toen ik David Vanns Legende van een zelfmoord had uitgelezen. Ik lees het boek voor de leesclub. Ik ben niet de enige die in verwarring achterblijft na het lezen, getuige deze bespreking op www.boekentaal.info. Toen ik het uit had, ging ik het opnieuw lezen. En toen begon het tot me door te dringen dat het in feite vijf korte en één lang verhaal zijn die allemaal als onderwerp hebben de moeizame relatie van Roy Fenn tot zijn vader, Jim Fenn. De schrijver heeft m.i. autobiografische motieven maar elk verhaal is weer anders, in elk verhaal is de dood van zijn vader, een tandarts-tegen-wil-en-dank, weer anders…

De korte verhalen zijn krachtig, soms geschreven met een soort onderkoelde, wat bittere humor. Ik heb het lange verhaal, Sukkwan Island, met verstomming gelezen, ademloos, ik kon het boek niet wegleggen, hoe compleet ongeloofwaardig de gebeurtenissen soms ook waren…

Al die verhalen vullen elkaar aan. Je krijgt een steeds completer beeld van de vader van Roy en zijn huwelijk, zijn liefdes, zijn dromen, zijn onvermogens, … De schrijver zoekt naar het verhaal achter de zelfmoord die zijn vader pleegde. Je krijgt het gevoel dat hij zijn verhalen gebruikt om te onderzoeken wat het dichtst bij de waarheid voelt.

Alle verhalen spelen zich af in Alaska en dat maakt het boek extra bijzonder. Het leven daar lijkt me hard en behoorlijk meedogenloos… en de natuur idem dito.

Een mooi boek, ik heb het met veel plezier gelezen en ik wil het je graag aanraden.