Ik mag wel stellen dat ik een liefhebber ben van Hans Dorrestijn. Ik ben altijd blij als die ouwe brompot aanschuift bij De Wereld Draait Door. Ik heb Hans Dorrestijn ook al tweemaal zien optreden in De Vest. En vorig jaar zag ik hem meelopen in Alkmaar tijdens een kleine demonstratie voor het behoud van De Hout, dat prachtige, eeuwenoude parkbos net buiten het oude centrum van de stad. (De schurken van politiek en ziekenhuis willen een deel daarvan omhakken ten behoeve van de megalomane uitbouw van het ziekenhuis… Dit geheel terzijde.)

Een tijdje geleden schoof Dorrestijn weer aan bij DWDD en ging het gesprek over zijn nieuwe boek: Het Rimpelperspectief (Hoe overleef ik de oude dag). Ik bestelde het bij de bibliotheek en heb het de afgelopen weken kunnen lezen. Het is bij tijd en wijle een vermakelijk boek, maar eerlijk is eerlijk: ik hóór Hans Dorrestijn liever dan dat ik hem lees. Ik kon veel van zijn verhalen en liedteksten pas waarderen als ik me er zijn hoofd en stem bij dacht… Het laatste deel van het boek vond ik zelfs ronduit irritant, toen de oude man herinneringen ging ophalen aan allerlei bekende en minder bekende Nederlanders die hij in zijn leven had ontmoet en die hem al zijn voorgegaan richting de Eeuwige Jachtvelden.

Dit gezegd zijnde, wil ik geen al te negatief oordeel vellen over Het Rimpelperspectief. Drie sterren geef ik het boek. NRC Handelsblad gaf er vijf, van de Volkskrant weet ik het niet en in Het Parool is hij afgekraakt.

Wat mij zeer kon bekoren is de passage waarin hij de loftrompet steekt over de aardappel. Vol vuur schrijft hij over deze aardknol waar ook ik zo dol op ben. Weg met al die pasta, vreselijk al die rijst en aanverwante. Nee, dan de aardappel! Ik ben het hier helemaal met Hans eens – zijn betoog is vlammend, doeltreffend en hartverwarmend.

Ik eindig met een stukje dat ik erg mooi vind.

“Als kind leer je de ouderdom al kennen door je grootouders.

De rimpels van je oma en opa vind je niet erg. Integendeel, die rimpels zijn juist leuk. Rimpels horen bij grootouders als cadeautjes en koekjes. We hebben onze jeugd voorgoed achter ons gelaten als we rimpels verafschuwen.”

Een prachtige observatie… En veel mensen laten al gauw hun jeugd achter, als je uitgaat van het grote aanbod van anti-rimpelcrème in de schappen van drogist en supermarkt. Ikzelf ben dol op rimpels. Wat zegt ik daar nou weer mee over mijzelf?