Echt vroeg gaan we niet op pad, maar het is nu nog prima te doen: 21 graden. In de schaduw, wel te verstaan… Het zonnetje zelf brandt al aardig! Er staat gelukkig een aangenaam windje. Voor de namiddag geeft het weerbericht 32 graden… dat is andere koek!

De parkeerplaats bij de Westert (Egmond Binnen) is nog vrij leeg. Voorbij het klaphekje kruisen we het ruiterpad, zwenken linksaf, vermijden de brandnetels die onze blote enkels belagen en lopen het duin in. Hoewel het weer echt zomers is, zien we dat de herfst in aantocht is. Het is een beetje heiig, overal zie je spinnenwebben en allerlei struiken staan in bes.

De landjes die enkele weken geleden nog drassig waren en paars en lila kleurden door resp. kattenstaart en watermunt, zijn opgedroogd en de planten zijn verdord. Even verderop, bij het grotere meer, zien we een zelfde beeld, maar is de uitdroging en verdorring nog niet voltooid en dat laat zich zien aan de kleuren! In de verte vormen de witte abelen een zilverachtig witte band in het landschap.

Abelen groeien in dit deel van de duinen vrij overvloedig. Ik noem ze “de olijfbomen van de Lage Landen” omdat ze net als olijfbomen zo grillig en knoestig groeien. Maar toch zijn ze anders want doorgaans veel hoger, en de witte onderkant van hun bladeren geeft hen een aparte uitstraling. Komt het nou door de wind die uit de goede hoek waait of is het omdat het najaar is aangebroken? De abelen zijn opvallend zichtbaar vandaag!

Vanaf het fietspad, waarop we een paar honderd meter moeten lopen en dat opvallend druk is, gaan we linksaf, de Hogeweg op. Het pad klimt gestaag en daalt ten slotte af naar een duinmeer.

Bij het duinmeer vliegen een paar bijzonder vogels op: zwart-witte steltlopers, ik denk kluten omdat ze die zo karakteristieke omhoog krommende snavel hebben en hun roep klinkt ook al zo kluutachtig. We gaan linksaf, de Vlewose Weg op. Dit is een van mijn favoriete paden, tussen – jawel – de abelen door. De slachtoffers van storm Poly zijn van het pad gehaald…

Op het volgende kruispunt houden we opnieuw links aan. We lopen even naar de vogelobservatiemuur waarachter een mooi duinmeertje verscholen ligt. Een koppeltje dodaarzen duikt dat het een lieve lust is, tot grote frustratie van vrouwlief die ze op de foto probeert vast te leggen.

We vervolgens onze route, richting het bos.

We lopen langs de rand van een dennenbos en betreden vervolgens een loofbos. Je merkt dat dit bos op een laaggelegen plek staat, het pad is lang zo zanderig niet en er zijn hier muggen. Pats! Pats! Pats! We zien zelfs enkele paddenstoelen.

Het pad komt uiteindelijk uit op de Middenweg. Een stoet van wandelaars en fietsers begeeft zich richting het strand. Wij vragen ons oprecht af wat mensen eraan vinden om met zand tussen de tenen en in hun kleren, onbeschermd tegen de felle zon te liggen bakken op een zandvlakte langs het water. Okay, je kunt het water opzoeken voor verkoeling, maar dan heb je weer al dat zout dat blijft plakken op je opdrogende huid… Geef ons maar een Schotse rotskust of de enorme kliffen van de Normandische kust, met keienstranden! Veel te zien daar en geen aandrang om het water in te duiken…

We verlaten zo gauw het kan het drukke fietspad en lopen weer alleen door het bos.

Uiteindelijk komen we uit op een ander fietspad. Hier gaan we de verkeerde kant op en komen weer uit op de Middenweg. Stom stom stom… maar het blijkt niet voor niets te zijn. Het duinmeertje op de plek waar voorheen (alweer lang geleden…) een grote parkeerplaats was, ligt er prachtig bij en er groeit parnassia als paardenbloemen zo veel!

We overwegen even of we koffie gaan drinken op het terras van De Nieuwe Westert, maar als we zien hoe druk het daar is, laten we de herberg rechts liggen en lopen meteen naar de auto. In de Albert Heijn is het lekker koud en ze hebben grote flessen tongstrelende tripel van Sancti Adalberti in de uitverkoop. De laatste drie gaan in ons winkelwagentje! In onze tuin, in de schaduw van de appelboom, smaakt de koffie net zo lekker… Die tripel staat in de koelkast. Voor vanavond ;-).