Je noemt het ‘de voorlaatste dag van 2018′ en meteen krijgt zo’n dag een bepaalde lading… Bovendien is het een schoolvakantiedag. Weer zo’n lading-stickertje. En nog eentje: we zijn op bezoek bij dochterlief in een vreemd land waar allemaal Duitsers wonen. Toch heb ik vandaag gewoon de laptop opengeslagen en wat gewerkt. En het voelde prima. Een klus weggestreept van mijn immer wassende actielijst…

Actielijst. To-do-list. Getting things done. Meer Effect. Mijn God, aan de ene kant maak ik doorlopend van die lijstjes en aan de andere kant vergeet ik vaak om erop te kijken en breng ik Tijdsurfen in de praktijk. Uiteindelijk komt het (bijna) altijd goed… Welk goed voornemen voor 2019 vloeit hieruit voort!?

Voornemens. De weg naar de hel is ermee geplaveid, zeggen ze. Ik geloof niet in de hel dus ook niet in de weg er naartoe, maar er zit zeker een kern van waarheid in dit gezegde, deze volkswijsheid. Desondanks vind ik het elk jaar weer heerlijk om me goede voornemens voor te nemen. Voor 2018 was mijn voornemen om nu eens geen voornemens te nemen en dat lukte aardig. Maar stiekem nam ik me gaandeweg toch voor om eens een kilootje of twee, drie af te vallen. En dat is gelukt, tot de decembermaand aanbrak met al zijn lekkers, de sinterklaas- en kerststress enz. Ach, het resultaat is nog altijd een kilootje positief, mooi om in 2019 op voort te bouwen.

Wat neem ik me nog voor? Wel, in elk geval bewuster omgaan met plastic, m.a.w. minder snel grijpen naar een plastic zakje, vershoudfolie enz. In de winkel gaat dat nog een uitdaging worden, want supermarkten doen nog niet echt aan ‘minder plastic’. Wat dat betreft is recycling een rem…!! Wat ik onbegrijpelijk vind: in de natuurvoedingswinkel geven ze de keuze tussen een papieren of een plastic broodzak. De keuze is al verwerpelijk, maar zelfs in de papieren zak zit nog een groot plastic venster… Bewust minder plastic gebruiken dus.

Minder tijd met mijn smartphone in de hand zitten, is ook een voornemen voor 2019. In 2018 ben ik al wat minder op Facebook gaan hangen en heb ik weer geregeld op mijn weblog geschreven, wat ik goed vind want ik hou van schrijven, je zou het een soort piepklein hobby’tje van me kunnen noemen. Ik zou het willen formuleren als volgt: minder passief of zo u wilt consumptief met de smartphone in de hand zitten. En dat zou meer uren met een boek in de hand moeten opleveren, dat is althans onderdeel van het voornemen.

Dat laatste deelvoornemen ga ik nu alvast in de praktijk brengen. Ik lees momenteel weer eens in vier boeken tegelijk (niet tegelijkertijd hoor, maar afwisselend) en dat is puur genieten, die afwisseling.

Eén. Voor de leesclub ben ik bezig in Het Japanse winkeltje van Isabelle Artus. Ik heb het boek geleend van de bibliotheek maar heb het zelf ook aangeschaft in het Frans, de taal waarin het is geschreven. Ik lees eerst in het Frans, en als ik iets echt niet snap, herlees ik het in het Nederlands. Ik merk dat ik gaandeweg het Nederlandse boek steeds minder pak.

Twee. Een geschiedenis van het onderwijs in Nederland, geschreven door Piet de Rooy. Gisteren ben ik echt vertrokken in dat boek. Het is zo lekker geschreven en zo interessant! Hier kom ik in een blog vast nog op terug, vermoed ik.

Drie. Francesco, het leven van de Heilige Franciscus van Assisi, verteld door de geestelijke vader van Paulus de Boskabouter, Jean Dulieu. Heerlijk om even een stukje in weg te lezen, maar soms ietwat te zoetsappig, te ‘verheven’ als je begrijpt wat ik bedoel… Ik ga het wel uitlezen, al is het maar omdat Jean Dulieu het heeft geschreven!

Vier. In dit boek ben ik al eens begonnen en ik heb het toen om de een of andere reden (te druk? zou zomaar kunnen – hahaha, alweer die holle lach…) opzij gelegd. Met het opruimen van mijn kamer kwam ik het weer tegen: De wil van U, door Henk Kranenborg. Theorie U van Otto Scharmer vertaald naar de vrijeschoolpedadogie. Boeiend toch!?

O ja, ik was een stukje aan het schrijven over de voorlaatste dag van 2018. ’n Beetje afgedwaald, geloof ik… We zijn aan het eind van de middag, toen de duisternis al was gevallen, weer naar de Schiffenberg gereden en hebben er heerlijk gegeten in een rustige, prettige ambiance… Op mijn bord lag een plakje everzwijn dat ik wegspoelde met een Köstritzer Schwarzbier… Nu zit ik thuis in het gezelschap van de oudere dame en de jongere dame, die beiden aan het lezen zijn. Naast me liggen mijn boeken, op het tafeltje staat een glaasje Sekt en een schaaltje met een stukje Stilton erin. Alleen het geritsel van het omslaan van een bladzijde verstoort de stilte. Verstoren is in deze een veel te krachtig woord.