Gisteren vermande ik me en samen met vrouwlief ging ik naar de VUE, de nieuwe bioscoop in Alkmaar die grossiert in ongezelligheid: zelfs een reusachtige kerstboom kan deze filmbunker niet ontdoen van zijn volkomen onpersoonlijke, kille uitstraling…

Dit gezegd zijnde (dat moest er toch even uit…): we gingen kijken naar Bohemian Rhapsody, een film over de geweldige jaren ’70 rockband Queen en met name ook over de frontman van de band: Freddie Mercury.

Rami Malek vertolkt op weergaloze wijze de rol van Freddie. Hij zet in mijn ogen een bijzonder mens neer: Farrokh Bulsara (geboren in Stone Town, Zanzibar op 5 september 1946, bezweken aan AIDS in Londen op 24 november 1991), beter bekend als Freddie Murcury.

Het is natuurlijk ook een muziekfilm! Ik ben nooit een fan geweest van Queen, in die zin dat ik ál hun elpees (en later ceedees) in mijn collectie had. Maar ik was dan toch wel weer fan genoeg om hun muziek op tape te hebben: hun albums Sheer Heart Attack en A Night at the Opera heb ik ‘grijs’ gedraaid op mijn cassetterecorder. Queen was groot genoeg om altijd op mijn radar te blijven… maar ik denk dat ik vooral de hits ken; hun latere albums heb ik nooit integraal gedraaid en ken ik dus eigenlijk niet.

In de film komen vooral hun bekende nummers aan bod. Dan merk ik dat de muziek van Queen toch tot mijn wezen behoort, songs als Love of my life, Now I’m here en  Who Wants to Live Forever zijn gewoon schitterend en roepen herinneringen op aan een tijd die achter ons ligt, een tijd waarin geweldige muziek werd gemaakt, een tijd waarin muziek (bijna) alles was waar je voor leefde… en dat ontroert me. Telkens weer, merk ik…