Mijn overstap op Arnhem CS is krap maar ik haal zonder problemen de trein naar Winterswijk. In Doetinchem stap ik uit. In de verte zie ik broerlief aan komen lopen, hij sliep vannacht al in een Doetinchems hotel. Het Graafschapspad passeert het station, dus we pikken meteen de route op.

Doetinchem is drie keer niets, het is een sfeerloos stadje. We moeten het hele centrum door, tot voorbij het Slingeland Ziekenhuis, voor we het groen inlopen. Als je langs zo’n streekziekenhuis komt, ga je je onvermijdelijk afvragen wanneer het failliet zal gaan…

We lopen over brede beukendreven en slingerende bospaden door afwisselende bossen. Het grijs wijkt voor het blauw, de zon komt er mooi door en tovert toch nog heel wat herfstkleur in het bos.

Aan de rand van een klein heideveld rusten we uit en eten we de gevulde speculaaskoek op die we bij de bakker insloegen.

Daarna gaat de tocht verder. We genieten van de rust, het mooie weer (wel fris…) en het licht.

Iets voorbij Hummelo staat een bankje op een perfecte plek, in de zon, uit de wind. We kwamen net langs een huis waar zakjes walnoten te koop waren. Ik leer broerlief hoe je met een Zwitsers zakmes een walnoot kunt openmaken…

We hebben een tijdje last van wat hoge bewolking, maar net als we de prachtige kerk van Hoog-Keppel bewonderen, komt de zon er weer door.

Resten ons de laatste kilometers naar Doesburg. Die zijn wat minder fraai: nogal wat asfalt en parallel aan een grote weg, maar er zitten gelukkig ook nog een paar leuke stukken in. Over de oude stadswallen bereiken we ten slotte de IJssel…

De zon neigt ter kimme, zoals dat op dichterlijke wijze wordt verwoordt. We lopen Doesburg in. Wat een charmant stadje! Bij de IJssel is een heel modern stadsdeel verrezen, maar het centrum is oud en mooi bewaard.

We dwalen wat rond door de oude straatjes en zoeken ten slotte mijn overnachtingsadres. Ik slaap vannacht in een zolderkamertje in een historisch pand aan de Kosterstraat. Ziet het er niet charmant uit!? (Het is het huis met de verlichte ramen.)

Broerlief verkiest het Stadshotel, gelegen aan de IJssel. Verschil mag er wezen. Terwijl ik zit te schrijven, luiden de kerkklokken zowat pal boven mijn hoofd… Wat een romantiek! Zo meteen gaan we samen nog een hapje eten, maar om eerlijk te zijn: ik verlang al erg naar mijn bedje!