Het is drie jaar geleden dat ik zo’n lekkere boterham met kaas heb gegeten… En nu zit ik thuis achter de geraniums te genieten van een heerlijk kopje Keniaanse thee – rechtstreekse import, met dank aan dochterlief – en het zonnetje dat naar binnen schijnt. De tuin staat er mooi herfstig bij…

Vanmorgen heb ik mijn darmen weer eens aan een intern onderzoek laten onderwerpen. Op het scherm zie ik hoe een camera mijn ingewanden in glijdt; het LED-lampje verlicht de glibberige, roze wand. Mijn darmen zijn geheel leeg na een proces dat 18 uur geleden begon met het slikken van twee laxeerpilletjes en vanmorgen om half vijf eindigde met het naar binnen werken van een tweede liter zeepsop met citroensmaak. Dan ga je drie uur later met dichtgeknepen billen met de bus naar het ziekenhuis, kan ik je vertellen!

Het onthaal in het ziekenhuis is volledig ontmenselijkt, anders gezegd: gerobotiseerd. Je meldt je beneden in de hal bij een aanmeldzuil: hup, rijbewijs erin, op het scherm moet ik een aantal vragen beantwoorden. Er wordt ook om toestemming gevraagd om de foto van mijn rijbewijs toe te voegen aan mijn patiëntendossier… En dan komt er een ticket uit de zuil gerold waarop staat op welke afdeling ik word verwacht.

Denk niet dat je je daar dan bij een balie mag melden, nee, ook op de afdeling staat er een aanmeldzuil. Met de QR-code op je ticket meld je dan dat je bent gearriveerd: “Joe-hoe! Ik ben er!” Het scherm verwijst me naar wachtkamer 2 en de wachttijd is minder dan 15 minuten. Fijn.

Nog een laatste toiletbezoek en dan word ik opgehaald door een verpleegkundige. Hehe, een mens! Luid en duidelijk wil ik hier melden dat al die verpleegkundigen waarmee ik vanmorgen te maken kreeg even vriendelijk zijn! Iedereen is opgewekt, er worden grapjes gemaakt, je wordt respectvol bejegend en professioneel verzorgd. Bij deze: petje af voor alle verpleegkundigen!

Nadat de camera zijn tocht door mijn ingewanden heeft volbracht en een afgeknipt poliepje meer naar buiten brengt (voor nadere, microscopische bestudering), word ik op mijn bed naar de uitslaapkamer gereden. Onderweg glijd ik weg in een diepe slaap. Als een zuster me een uur (?) later heel lief wakker maakt, lijk ik van ver te komen! Ik mag me weer aankleden en krijg ik een lekkere boterham met kaas. Hij smaakt net zo heerlijk als drie jaar geleden!

Aan de arm van vrouwlief die is meegegaan naar het ziekenhuis, loop ik weer naar de bushalte. De kordate zuster drukt me op het hart om vandaag rustig aan te doen, niet te werken en niet aan het verkeer deel te nemen. “U bent onverzekerd want u hebt een narcose ondergaan,” zegt ze. Ik weet nog niet of ik naar haar ga luisteren… er is genoeg te doen en ik voel me best goed!