A.s. vrijdag hebben we weer leeskring. Ik heb me door 557 bladzijden heen gewerkt. Een prestatie van formaat, al zeg ik het zelf. Ik lees veel, eigenlijk alles wat los en vast zit, maar ik lees zelden iets helemaal uit. Ik graas graag, als je begrijpt wat ik bedoel… Als ik denk: ik snap het nu wel, dan stop ik ermee. Dat gaat zo vooral met artikelen, tijdschriften en vaklectuur. Met een roman kan dat niet, die lees je uit omdat je erdoor gegrepen wordt (en heel soms omdat het moet of omdat je het per se wilt) of je stopt met lezen na 20, 30, 50 bladzijden…

Vergeef ons van de Amerikaanse schrijfster A.M. Homes had ik na 30 of 40 bladzijden willen terugbrengen naar de bibliotheek. Waarin was ik in godsnaam verzeild geraakt? Een soort drama-slapstickachtig boek waarbij ik meteen ook het beeld kreeg van een goedkope film “om eens goed mee te lachen”. Wat maakt dan dat ik toch verder gelezen heb? Tja, aan de ene kant een soort plichtsgevoel: je hebt met je leeskringgenoten afgesproken dat je dít boek gaat lezen, dus… Aan de andere kant ook wel de prikkeling die uitgaat van het feit dat Salman Rushdie op de achterflap verklaart dat hij “het zich niet kan herinneren wanneer hij voor het laatst een roman heeft gelezen met zo’n vertelkracht”. Rushdie is niet de eerste de beste… toch?

Geen seconde heb ik nu nog spijt van mijn extern gemotiveerd doorzetten. Na die eerste bladzijden (ontrouw, seks, moord- en doodslag, verknipte personages) die ik met stijgende ontzetting las, sloop er een ondertoon in het boek die mij wel bevalt: er wordt menige maatschappijkritische noot geplaatst, op vileine manier en met een humor die ik echt kan waarderen en soms neigt naar het absurdistische. Daarnaast gaan de eerst toch wel stripfiguurachtige personages steeds meer leven en worden er met losse toets echte mensen gepenseeld, met hun ingewikkelde, lelijke en mooie kanten.

Het boek is een aaneenschakeling van korte en langere hoofdstukjes – porties worden ze door een recensent genoemd en dat vind ik best een goeie vondst. Soms bestaat een portie uit één alinea, soms beslaat ze enkele bladzijden. Ik houd wel van deze schrijfstijl. Zo komt er tempo in het boek en wordt er vlot geschakeld tussen plaatsen, momenten, gebeurtenissen, gedachten enz.

Het verhaal begint met een traditioneel Thanksgiving-diner. Thanksgiving Day is een belangrijke Amerikaanse nationale feestdag en wordt altijd op de vierde donderdag van november gevierd.  Traditioneel is dit de dag waarop dank wordt gezegd voor de oogst en voor allerlei andere goede dingen. Het boek eindigt een jaar later, ook op Thanksgiving Day. Als je dan eens terugblikt, zijn de verschillen tussen beide vieringen groot. Aan de lezer om te oordelen welke familiebijeenkomst hij prefereert, ik voel me zeer verbonden met de tweede. In die zin eindigt het boek wat mij betreft met een Happy End. Maar ook met een open eind… want niets is zeker en voorgoed in dit leven.

Ik vond het dus uiteindelijk een prachtig boek! Ik wil graag nog een boek van deze schrijfster lezen, ik denk dat ik ga voor This Book Will Save Your Life (2006). Alleen die titel al!

Ik ben heel benieuwd wat mijn leeskringgenoten van dit boek vinden. Morgenavond weet ik het. En dan kiezen we weer een nieuw boek. Zó leuk!