Het is zaterdagochtend 3 november en de wekker gaat verdomd vroeg… Fred & Barney gaan dit weekend een stuk van het Marskramerpad lopen en die gedachte maakt het vroege opstaan helemaal goed… Een vroege bus brengt me naar het station van Alkmaar, waar Barney al staat te wachten.

Om 10.12 uur rolt onze trein geheel volgens het spoorboekje het station van Deventer in. Aan de overkant treffen we de LAW-markering: wit-rood. Het is koud en het zonnetje schijnt. We hebben er zin in!

We lopen meteen een parkje in waar de bomen al aardig in herfst-ornaat zijn. Dan voert de bewegwijzering ons door rustige straatjes naar de IJssel alwaar het pontje ons naar de overkant brengt. Klein puntje van kritiek, of beter, een vraag: waarom gaat de LAW niet door het kleine historische centrum van de stad?

Vanaf de andere oever hebben we een mooi uitzicht op ‘de rede van Deventer’: een klassiek plaatje. We lopen parallel aan de rivier, die we in de verte vermoeden, op een dijkje langs de uiterwaarden waar nieuwe natuur is gecreëerd. Het krioelt er van de vogelaars. Onder onze voeten hebben we asfalt – dat moet niet te lang duren want dan spelen mijn vooroordelen tegen wandelen in Nederland weer vlammend op… Niks aan te doen, tot Wilp gaat de route over geasfalteerde wegen…

Gelukkig wordt het landschap, nadat we de A1 onderdoor zijn gelopen en de herrie van de snelweg langzaam maar zeker naar de achtergrond verdwijnt, steeds mooier. Om niet te zeggen: haast ongerept! En ondanks mijn gemopper over asfalt, kan ik dat zeer waarderen!

In Wilp stoppen we om wat te eten op een bankje voor het dorpshuis. Er staat een prachtige én bijzondere kerk. “Rond het jaar 765 startte de Angelsaksische monnik Lebuïnus bij een bron (Huilpa) in Wilp zijn missie om het christelijk geloof op het vasteland te verspreiden. Op de plek waar eerst een houten kapel stond werd in de 11de eeuw van tufsteen een Romaanse kerk gebouwd: een van de oudste kerkgebouwen in Nederland! In de 16de eeuw werd van baksteen een nieuwe gotische kerkzaal aan de Romaanse kerk bijgebouwd. In deze lichte kerkzaal bevindt zich tot op de dag van vandaag de liturgische ruimte. Er zijn grafzerken te zien uit het midden van de 16e eeuw. Onder een balkon bevinden zich twee eikenhouten herenbanken uit de 17e eeuw.” (Bron: www.dorpskerkwilp.nl/historie)

De kerk is open, ik duw de deur op een kier en we worden door twee dames enthousiast naar binnen genodigd met de vraag: “Zijn jullie tenoren?” Nou had ik buiten al flarden gezang opgevangen, maar deze binnenkomer verrast me toch enigszins! Een dame legt uit: “We doen vandaag met ons koor een scratch. We hebben twee zieke tenoren…” Ik zing graag, maar een potje Dvorak gaat absoluut boven mijn kunnen. Bovendien is Barney geen tenor en ik heb verplichtingen tegenover hem…

We laten Wilp achter ons. Vanaf hier loop je over een dijk. Niet zomaar een dijk trouwens: we lopen over de Veluwsche Bandijk! Vrij naar Haro Hielkema in Trouw (1998): “Van Wilp naar Voorst, verstopt onder het herfstige lover, kronkelt deze oeroude waterkering tussen de stuiptrekkingen van de Veluwe en de grazige uiterwaarden van de IJssel door. Als een scheidsrechter tussen twee strijdende partijen – de deugd in het midden. (…) Het klinkt onvoorstelbaar, maar dit is een onderdeel in een stelsel van waterkeringen dat al dateert uit de twaalfde eeuw.” In 2001 is de dijk opgehoogd maar intussen zijn de sporen van dat werk gelukkig helemaal opgegaan in het landschap.

Eerst kronkelt de dijk door een opener landschap, maar al gauw naderen we landgoed De Poll en daar ‘verdwijnt’ de dijk tussen hoge beuken en ander schitterend geboomte. Het is een genot om hier te lopen op een dag als vandaag…

Bij het kasteel De Poll kom je niet. Daar moeten we van de dijk af, naar de Deventer Weg, voorbij de Zutphense Boer en dan via een mooie dreef aan de rand van het bos weer naar de dijk…

En verder lopen we over die Veluwsche Bandijk, tot we Gietelo naderen. Op de kaart in het wandelgidsje staat een icoontje dat wijst op horeca. Even googelen verklapt ons dat je bij de Ambachtelijk Bakkerij Bril in Gietelo thee/koffie en wat lekkers kunt genieten. Dus lopen we over mooie lanen en bospaden naar het dorp. Onderweg komen we een selfservice honingkastje langs: de imker die hier woont, vertrouwt erop dat je netjes betaalt als je een potje honing meeneemt in de rugzak. Dat niet iedereen dat doet, wordt duidelijk gemaakt door de tekst “Dieven doorfietsen graag!!” die op het kastje is aangebracht…

Ik drink twee glazen kruidenthee (Zorgeloos melange) en geniet van de voortreffelijke (!) gevulde speculaas: ik moet een hele plak kopen, dus de rest gaat mee in de rugzak. Helemaal niet erg! Een bakker om te onthouden!

We lopen nu een stukje zonder Bandijk… eerst onverhard, maar dan volgen er toch weer twee kilometer asfalt.

In het Appense Bos ten slotte vinden we de oude dijk weer terug… Hij is hier amper zichtbaar in het landschap, een lichte verhoging die zich door het bos slingert en niet overal te belopen valt… Het doet me denken aan Romeinse Limes: vorig jaar liepen we in Duitsland min of meer toevallig stukjes langs deze oude grens van het Romeinse Rijk. Ik vind het indrukwekkend als je in een landschap zulke sporen uit lang vervlogen tijden aantreft!

Net als vorige week in de Hunsrück, hebben we vandaag amper paddenstoelen gezien, maar langs de dijk op een wat opener plekje in het bos vinden we een paar verse stinkzwammen (Phallus Impudicus is de Latijnse naam).

We lopen de laatste meters Veluwsche Bandijk en verlaten dan het Marskramerpad om ons bed aan de Vorsterweg te gaan opzoeken: een adres van Vrienden op de Fiets. De zon gaat onder, de schemering valt als we aankloppen. De oude dame schrikt zichtbaar! Had ze een man en een vrouw verwacht? Zien Barney en ik er zo afschrikwekkend uit? De aap komt al gauw uit de mouw: ze verwacht ons pas maandag! En voor vannacht is ze volgeboekt… Nu schrikken wij! De dame zet zich aan de laptop en belt diverse adresjes in de omgeving. Overal vangt ze bot. Mag het een groot, onpersoonlijk hotel in Apeldoorn worden? Wij denken van niet! Teleurgesteld verlaten we de boerderij en lopen door de vallende duisternis naar het stationnetje van Klarenbeek. De trein rijdt voor onze neus weg… een half uur wachten. En dan vatten we de thuisreis aan. In de lente komen we terug naar Klarenbeek – en dan lopen we verder.