Afgelopen zomer vreesden we voor onze herfstvakantie. We waren bang dat we door dorre, kale bossen zouden wandelen,immers de bomen hadden ontzettend te lijden onder de extreme hitte en droogte! Onze vrees bleek ongegrond: de bossen staan in hun prachtigste herfsttooi en wij hebben er deze week volop van genoten!

Zicht op Dhron, het oudste wijndorp van Duitsland, gelegen op onze route naar Piesport.

Zicht op het Moezeldal vanaf Hotel Zummethöhe.

Na een heen-en-weertje naar Piesport voor broodjes, parkeren we bij Hotel Zummethöhe boven de Moezel. Ik heb een eigen Traumschleife uitgestippeld die ons zowel door het bos als tussen de wijngaarden zal voeren.

Als we aan de wandeling beginnen, is alle zon van het landschap en uit het bos verdwenen… Het rood van de beuken is prachtig, we wanen ons soms in een rode kathedraal!

Opeens ontwaren we een oudere man, gezeten op een vouwstoel, in een rood reflecterend jack met een geweer bij de hand: een jager! We knopen een praatje met hem aan en dat vindt hij best! Hoe anders dan de Belgische jagers!

Een van de redenen waarom we herfstvakanties niet meer in de Ardennen doorbrengen, is het feit dat de bossen daar om de haverklap worden afgesloten voor de jacht… Hier in Duitsland is dat heel anders, jagers vinden het waarschijnlijk niet leuk, al die wandelaars, maar ze accepteren ze en staan ze ook vriendelijk te woord. Belgische jagers zouden je het liefst doorzeven met hagel!

De man vertelt dat er veel everzwijnen in de bossen leven en met name daar wordt op gejaagd. Helaas zijn het wel drijfjachten, iets wat ik verwerpelijk vind!! We wensen hem toch een goede jacht. We komen meer jagers tegen. Wat ik apart vind: ze zijn niet in camouflagepakken gehuld maar uitgedost in rood reflecterende uitrusting! Ze kunnen mekaar dus goed herkennen! Hopelijk herkennen ze ook wandelaars als ons die niet zo opvallend gekleed zijn. “De jager schiet niet op wat hij niet kent,” is het gerustellende antwoord.

We lopen verder en komen af en toe een jager tegen die staat te vernikkelen van de kou, in de hoop dat de drijvers een hert of everzwijn in zijn vizier jaagt…

Niet ver van de bosrand lopen we een groepje drijvers met honden tegen het lijf. Ik knoop opnieuw een gesprek aan. Deze drijvers/jagers waarschuwen wat stelliger! Gelukkig gaan wij de ‘goede’ kant uit. Een van hen vertelt dat de everzwijnen in de Ardennen Afrikaanse zwijnenpest hebben; om te voorkomen dat de ziekte ook de populatie in de Hunsrück treft, wordt er preventief geschoten. Een publieksvriendelijk verhaal of de waarheid? Wie het weet, mag het zeggen.

We lopen een paar honderd meter achter deze groep drijvers aan. Opeens blijven ze staan. Een van de honden wordt losgelaten en schiet het bos in, de andere honden staan te piepen van opwinding. Even later klinkt er een schot…

We picknicken aan de rand van het bos, op dezelfde plek als tijdens onze eerste wandeling, met uitzicht over de wijngaarden… Er valt zowaar wat flauw zonlicht over het landschap!

We genieten ook nu volop; lopen tussen de wijngaarden heeft absoluut zijn charmes. Door de kleur van de druivenbladeren lijkt het hier vanzelf wat zonniger.

We volgen een stukje van de Moselsteig. Net als de Eifelsteig is dit een langeafstandswandelroute. De Steig loopt door het Duitse deel van de Moezelvallei: 365 km puur wandelgenot! Wij hebben de afgelopen jaren al wat stukjes van de Moselsteig gelopen en die waren altijd prachtig: die jongens kennen hier de weg!

Zo komen we weer bij de kapel waar we de eerste dag langs kwamen, boven het dorp Leiwen. Van hier is het nog een dikke vier kilometer naar de auto… De laatste wandelkilometers van de herfstvakantie 2018…

Morgen rijden we naar huis. Een dag later dan gepland. In de buurt van Prüm bezoeken we nog kennissen en dan… Home, sweet home. Cheesetown, here we come! Met pijn in het hart…