Na een prima avondmaal, een goede nachtrust en een ontbijt met verse broodjes, verlaten we Gransdorf en Gasthof Zum Holzwurm. Nog een kleine 50 km te rijden. Tot onze grote schrik rijden we bij het Moezeldal de mist in. Dichte mist zowaar… We hebben het dorpje Leiwen uitverkoren als start van onze wandeling en jawel, aldaar priemt heel voorzichtig de zon door het hardnekkige grijs!

Ook op de wijngaarden boven Leiwen ligt een dun laagje zonneschijn. Af en toe verdwijnt het tere licht om plaats te maken voor een wat somber laagje, maar gaandeweg ruimt de krachtige herfstzon alles hindernissen op en dra baden de wijngaarden in overvloedig zonlicht!

De herfstkleuren zijn schitterend! We lopen te genieten dat het niet meer mooi is, bij wijze van spreken. Op de route die ik uitstippel, komen we ook door een stuk bos. Wat hangt daar tussen het geboomte een kilte, zeg… We zijn blij dat we moeten klimmen en genieten extra als we boven terug in het opene komen…

We picknicken hoog boven het dal, het uitzicht is ronduit schitterend. Onder ons zien we een zee van geelgroen, zover het oog reikt.

We dalen af naar de Moezel. In Detzem vinden we een terrasje aan de rivier. Het zijn vooral fietsers die hier aanleggen. Na een appel als lunch smaakt de Zwiebelkuchen heerlijk, zeker als je hem wegspoelt met Federweisser, dat is witte wijn nog voor het witte wijn is, ofte druivensap met wat lichte gistingsverschijnselen. De waard vertelt dat dit echt van de streek is en bij de vroege herfst hoort. Federweisser schenkt hij volgende week niet meer.

Na dit stevig vieruurtje stappen we welgezind verder. Nog zo’n 3,5 km is het lopen naar de auto. De route voert ons door de wijngaarden. Langzaam zakt de zon achter de heuvel… Wat nu nog zonlicht vangt, kleurt goud!

Vanaf Leiwen is het nog zo’n 15 km rijden naar Gräfendrohn. Onderweg stoppen we nog één keer om een blik op de Moezelvallei te werpen, voor we de bossen van de Hunsrück inrijden…