Oeioeioei, wat is het somber, koud en nat als we de gordijnen open trekken! Vannacht heeft het een paar keer flink gehoosd en zijn er zelfs een paar klappen onweer gevallen. Van onstuimig weer echter geen spoor meer te bekennen, miezer en mist is het weerbeeld voor de ochtend!

Met de ruitenwissers in de actieve stand rijden we naar Vogelsang IP (Internationaler Platz). In dit natte, donkere weer ziet het er hier vooral erg naargeestig uit…

In de heuvel, op de plek die voorheen Adlershof werd genoemd, is een museum gebouwd met twee vaste tentoonstellingen: een over de Eifel en een over het nationaal socialisme. Immers, Vogelsang was een van de vier zgn. Ordensburgen die Hitler liet bouwen in de vier windstreken van Duitsland. Ze waren bedoeld voor het opleiden van trouwe kaderleden, mannen die leiding zouden gaan geven aan Nazi Duitsland. Wij bezoeken de tentoonstelling over het nationaal socialisme.

Tweeënhalf uur later staan we enigszins murw weer buiten… Wat je leest, ziet en hoort geeft een indrukwekkend beeld over de opkomst van het nazisme – en van het leven in de Ordensburg en de verwachtingen die de jongemannen hadden die ervoor uitverkoren werden… Het heftigst vind ik het verslag van een man die ooggetuige is geweest in Ukraïne van de executie van honderden joden, in een massagraf… Er hangen een paar kleine foto’s bij – iemand is er in geslaagd deze gruwelen vast te leggen. Zeldzaam bewijs…Je weet niet wat je ziet.

Na de lunch lopen we nog een tijdje rond over het immense terrein. Gisteren liepen we hier ook maar we hadden eigenlijk geen idee van welk aandeel Vogelsang heeft gehad in de Duitse geschiedenis. Met andere ogen kijken we naar de onderkomens voor de soldaten, het sportveld, het zwembad, de turnzaal enz.

Het is droog en ik heb behoefte aan frisse lucht. We pikken de Eifelsteig op en wandelen door herfstig bos naar Wollseifen.

Het zonnetje breekt door en verdrijft de kilte in de lucht. Het dorp Wollseifen is het volgende stuk geschiedenis dat we bezoeken. Naoorlogse geschiedenis, dat wel. Slechts de kerk staat nog overeind en hier en daar zien we nog wat restanten van muren van wat eens boerderijen en huizen zijn geweest… Het mooie Eifeldorp had al aardig te leiden gehad in de oorlog, maar het ergste moest nog komen. Vogelsang kwam in handen van het Britse leger en werd tot oefenlamp herschapen. Het dorp leek de Britten een ideale plek om huis-aan-huis gevechten te oefenen. In 1946 kregen de bewoners, net begonnen aan het herstel van hun huizen, te horen dat ze drie weken de tijd hadden om hebben en houden bij mekaar te pakken en op te hoepelen! Het dorp werd tijdens militaire oefeningen compleet verwoest. De Belgen namen in 1950 Vogelsang van de Britten over. Er werden in Wollseifen nieuwe huizen gebouwd om huis-aan-huis gevechten te oefenen… Zelfs in vredestijd was Wollseifen dus een plek waar doorlopend geweer- en artillerievuur klonk… De plek is in 2005, samen met Vogelsang, overgedragen aan de Bundesrepublik Deutschland en is nu een stilteplek… met de (gerestaureerde) kerk als monument.

Via een andere route lopen we terug naar Vogelsang. We passeren een asielzoekerscentrum. Gezien de geschiedenis van deze plek vinden we dit een nogal onkiese locatie hiervoor!

Op de parkeerplaats staan honderden auto’s. In de bioscoop, gebouwd door de Belgische Strijdkrachten en onderdeel van het Kultur Zentrum Vogelsang, draait een film… Er staan 850 stoelen in de zaal… dat verklaart de drukte op het parkeerterrein!

Moe van alle indrukken van deze dag, rijden we naar Gemünd waar we het avondmaal nuttigen in ons hotel. De avond brengen we door in onze kamer. Lekker lezen en doezelen…

Wat ik nog vergeet te melden!! De Urfttalsperre staat weer aardig vol water. Het moet vannacht écht heel veel geregend hebben!