Mijn eerste fotocamera was een ‘boxke’ van Agfa Gevaert. Al gauw werd die vervangen door een Kodak Instamatic. Vervolgens heb ik jarenlang (half kleinbeeld)) dia’s gemaakt met een Olympus Penn. Mijn eerst reflex camera was een ‘afdankertje’ van mijn vader: een Kodak Retina Reflex. Toen ik begon te werken en mijn eerste auto had afbetaald, vroeg ik aan een vriend om ‘uit Duitsland’ een Canon AE1 mee te brengen. Hij kocht die bij de CMC. Cantine Militaire Cantine: Belgische winkels in de garnizoenen in Duitsland waar de militairen en hun families taksvrij konden kopen.

Vandaag lopen we naar Vogelsang: door de Nazi’s gebouwd op een hoge heuvelrug boven het dal van de Urft, als trainingskamp voor elitesoldaten; na de oorlog, tot 2005, een kazerne van de Belgische Strijdkrachten in Duitsland (BSD). We lopen er langs een gebouw waar het oude CMC-bord met toegangstijden en al nog aan de gevel hangt. In vier talen staat er ook dat je alleen ongewapend de winkel mocht betreden…

We starten onze wandeling vanaf de parkeerplaats van het hotel. We lopen langs de rivier de Urft, kilometers lang en dus lekker vlak. Het pad blijft op de hoogte terwijl de vallei steeds dieper wordt. Normaal ligt hier een stuwmeer… Nu heeft de Urft een smalle bedding ingesleten in de modderige bodem van de lege Urfttalsperre… Onderweg zetten we ons even op een bankje. In de bossen aan de overkant van het dal klinkt een enorm gebrul: twee of drie burlende herten gaan er behoorlijk tekeer!

Na 6 km lopen bereiken we de Viktor-Neele-Brücke die over het meer is gespannen. Aan de overkant gaat de weg steil omhoog naar Vogelsang.

Het is een van de grootste complexen die Nazi Duitsland heeft voortgebracht… Een deel lijkt nu leeg te staan maar er is o.a. een Congrescentrum in ondergebracht, een documentatiecentrum over het nationaal socialisme enz. We eten er een bockwurst mit pommes en drinken er een Eifeler Landbier bij (gebrouwen in Gemünd).

Aan de rand van het complex pikken we de Eifelsteig weer op. Het is ongelooflijk hoe druk dit pad belopen wordt! Wil je geen (vreemde) mensen op je foto’s, dan moet je alert zijn en soms zelfs een tijdje wachten tot ze uit het zicht zijn verdwenen… De route zelf is echter mooi en afwisselend, wat dat betreft valt er echt niets te mopperen!

Voorbij Morsbach verlaten we de Eifelsteig en vanaf dat moment (nog 6 km te gaan) komen we niemand meer tegen. En de route? Prachtig!

Om 18.20 uur steek ik de sleutel in de deur van onze hotelkamer. Een kwartier later zitten we aan de eenvoudige doch voedzame dis in Hotel Katharinenhof. Na het eten gaan we nog even het dorp in. We slenteren door de winkelstraat, stiekem in de hoop een ijsje te scoren, maar behalve een paar horecabedrijven is er niets meer open… We komen langs het Gemünder Brauhaus waar het Eifeler Landbier wordt gebrouwen. Het is er stervensdruk! Zondagavond is het er hopelijk rustiger, dan komen we hier zeker een pintje drinken!