Mijn nonkel Marc had vroeger (en dan heb ik het over de 60’er jaren van de 20ste eeuw) de mooiste benen van West-Europa. Waar hij die claim vandaan haalde, weet ik niet, maar hij was er volgens mij oprecht van overtuigd. Een decennium later vond ik het vanzelfsprekend én terecht om die claim over te nemen. Ik geef toe dat de tijd zijn sporen heeft achtergelaten, maar mijn kuiten mogen nog altijd gezien worden. Vanmorgen bewezen ze weerom dat ze nog maar weinig van hun aantrekkingskracht hebben verloren: honderden dames doken erop af! Het resultaat was helaas behoorlijk ontsierend en irritant: rode bulten, bloederige sporen en jeuk!

Dat heb je als je op een mooie, bijna windstille septemberochtend meent in korte broek te moeten gaan wandelen in het Geestmerambacht. Gisteravond is dochterlief bij ons thuis gearriveerd met een internationaal gezelschapje collega’s. Na een gezellige avond, een korte nacht en een stevig ontbijt trekken we erop uit. Ik wil hen de Kleimeer laten zien. We parkeren bij het Vlasgat en lopen langs het Lamslik.

Her en der zien we roodwit afzettingslint en op verschillende plekken staan martelwerktuigen opgesteld: er vindt vanmorgen een onvervalste obstacle run plaats. Gelukkig is het nu nog rustig… en het Lamslik ligt er rimpelloos bij. Wat zijn we bevoorrecht om zo dicht bij zulk mooi stukje natuur te wonen!

Ik stel vast dat ik een andere keer, maar wel heel gauw moet terugkomen: de sleedoornbessen (een soort wilde pruimpjes, zéér zuur dus niet te vreten) zijn rijp. Elk jaar pluk ik een half kilootje en zet ze, met een klein beetje suiker, op jenever. Tegen de feestdagen haal ik de vruchten uit de flessen en schenk de rest van de inhoud door een filterdoek over in schone  flessen. Zo kom ik de winter door… 😉

We wandelen terug over het smalle pad langs de Kleimeer. Er zijn al delen van de rietvelden gemaaid. Het ziet er zoals altijd sfeervol uit. De herfst hangt in de lucht…

Net voor we bij de parkeerplaats komen (ik dus met ontzettend toegetakelde kuiten…) genieten we nog even van het spektakel dat de obstacle run biedt. De stoere heren (en enkele dames) moeten hier aan touwen een brede sloot over. Het blijkt ook een diepe sloot te zijn: menig sportieveling is niet klaargestoomd voor een dergelijke uitdaging en bekoopt dat met een nat pak: ze gaan gewoon kopje onder! Diegenen die droog de overzijde bereiken, krijgen een blauw vinkje op hun armband. Het zijn er niet zo veel. Ik weet dat het niet mag en ik realiseer me dat ik hiermee een slechte kant van mijn karakter laat zien (moet óók kunnen op social media, toch!?) maar ik vrees dat het leedvermaak klaar en helder van mijn gelaat valt af te lezen… Wat vreselijk onbetamelijk van mij!

We nemen afscheid van het lieve internationaal gezelschapje. In hun Duitse huurauto rijden ze weg… Ze gaan Alkmaar bezoeken en de Klim naar de Hemel ondernemen, daarna een strandwandeling maken en ten slotte rijden ze vanavond weer naar Giessen…

Na een lunch met koude pannenkoeken – heerlijk! – fiets ik naar de stad, meer specifiek naar de Alkmaarder Hout alwaar de Keltische Middag plaatsvindt. Het feest wordt om 13.00 uur schitterend en op traditionele wijze geopend door Arthur Troop Pipes and Drums. Daarna barst het festival los met Hailander en DJ DAVE, en wordt het publiek meegenomen in de geschiedenis van de Ierse dans met CRAIC Irish Dance Company. Daphne, Frans en Louis Kouwets brengen traditionele klanken met onder meer viool, fluit en bodhran: heel mooi. De middag eindigt met een optreden van de McGonagalls, een soort ‘Schotse’ punkband. Al met al een gevarieerd programma, mooi gecombineerd met een Keltische markt met oude ambachten, een workshop Irish Dance, kinderactiviteiten en food stalls met traditioneel eten. En natuurlijk ontbreken de Guinness en andere vochtige substanties (Kilkenny red ale, cider enz.) niet. Als je wandelmaatje Barney en je Keltische Vrienden D, D en C dan ook nog langskomen en je komt een paar oude en nieuwe kennissen tegen, kan de middag niet meer stuk!

Tijdens een rondwandeling met Barney over de Keltische markt laat ik me verleiden om een prachtig keramiekobject te kopen voor op de vergadertafel in mijn werkkamer op school. Het draagt de passende titel Verbinding (Ronat).

We knopen een gesprek aan met een van de leden van Arthur Troop Pipes and Drums: bijna laat ik me overhalen om het gezelschap te vervoegen… Het idee om hier volgend jaar doedelzakkend over het veld te lopen, de kuiten in strakke sokken gestoken, is meer dan verleidelijk! “Had ik maar wat meer tijd,” is mijn uitvlucht. Uiteraard laten we ons een scone met clotted crean and strawberry jam goed smaken en ook de Guinness is tongstrelend. Een heerlijk weertje maakt het feest compleet!

It was a great sunday!